Yollar

Hayatımızda belki hepimizin aradığı ne olursa olsun; peşinden gittiği kim olursa olsun;yaşananlar ne olursa olsun dönüşü hiç düşünmediği yolculukları vardır.

benim de oldu...

yine gitmek vaktidir dediğim zamanlardan bir tanesi. Gönlümün götürdüğü yere gitmeliyim.

Bir kuşun kanadına yapılan. Güneşin bir başka doğduğu, tanıdığım tanımadığım herkesin yüzünde sıcacık bir neşe bulduğum, akan bütün ırmakların benim için aktığını hissedebildiğim, doğanın tüm güzelliklerini yeniden keşfettiğim, bir sese bir işarete bütün gemileri yakabileceğim bir yolculuktu benim için.

Hani hep olur ya; tamda gitmişken tamda oh be geldiğime deydi diyecekken, peşinden gittiğinizin, yaşamak istediğinizin, aradığınızın,.. hepsinin bir hata olduğunu, sizin için çok anlamlar teşkil eden için; sizin aslında hiç birşey olduğunuzu anlamanız..... Uzaktan katlanılası gelmeyen içindeyken ise şaşkın bir ifadeyle yaşadığınızın ne anlama geldiğini anlamaya çalıştığınız an... işta tam o an....

Giderken aslında ucundan kıyısından hayal etmişsinizdir bunu: böylesinide yaşayabilirim i, ama kondurama mış sınızdır.

Kim bilebilirdi ki yalanların peşinden gittiğinizi aslında ,tüm yaşananlar içinde tek gerçeğin siz olduğunu. kimse söylememiştir ki size....

Uzaktan katlanılası gelmeyen acılara; yüzünüze örtülen kapıların gürültülerine rağmen toparlanmaya çalımak, silkelenerek uyanmak tüm kötü rüyalaradan. ve tam şimdi dönüş vaktidir dönmeliyim artık dediğiniz anda; arkanızı dönüp yola koyulmaya başladığınızda da bir bakarsınız ki dönüş için bıraktğınız ekmek kırıntılarını kuşlar yemiştir...

Kanatlarında sizi bilmediğiniz diyarlara uçuran o yolculuğa birlikte çıktığınız kuşlar....yemişlerdir işaretlerinizi...

Çok geç anladım ben bunu; dönüş için mutlaka çakıl taşları bırakmalıymış yollara...