Yüreği Ağzında Yaşamak…

Daha çok kötü haber alma korkusu taşıdığımızda, sonrasını göze almaktan kaçındığımızda dilimizden dökülür. Umut etmek için dirayet gösterdiğimizde hayal kırıklığı yükünün ağırlaşacağından korkar, kederli yalnızlığın orta yerine gömülürüz. Sancıya tutsak bu bekleyiş, yitip giden zamanın ardında bıraktığı acının ruhuna sapladığı parçalarıdır. Bazen soluğumuzun hızına yetişemeyiz bazen düğümlenen boğazımızdan geçmeyen nefese can vermek için çırpınırız.                                                       

Peki, uğruna hayatımızı esir ettiğimiz bu korkunun ne kadarı bizim kontrolümüzde?  Hiç mi? O zaman umut etmekten vaz mı geçmeliyiz?                                                                                  Asla!                                                                                                                                                                     Neden?                                                                                                                                                                      Bizim direncimizin yaşamın devamı için yaratacağı katkıya belki benim değil benden sonrakinin ihtiyacı olacak. Benden sonra tufan demeden bir damla bilginin peşinde yüzyıllardır ömrünü geçiren nice insan olmasa bugün yaşamın gelişimi sağlanamazdı.  

 Korkularımıza da hayallerimiz kadar önem verdiğimizde, iç sesimizi dinlediğimizde başka türlü görmeye başlarız belki. Sabrı da kaybı yaşadığımızda hayatımızın devam edeceği yönü de öngörmüş oluruz. Bu yöne şekil vermek ya da tümüyle değiştirmenin mümkün olacağını anlarız.                             

                                                                                      Unutmayalım her şey ‘’İyi’’ olmakla başlar…