Yüreğimdeki yara bereler..

Güne başlarken hep bir acı hep bir kırıklıkla uyanıyorum.Nedeni belli olmayan bu keder belkide geçmişte yaşadıklarımı yüreğime hapsettiğimdendir. Anlatacak o kadar çok şey var ki ruhumdaki hastalık geçmek bilmiyor.

Yüreğimden dökülen sevda sözcüklerini artık taşıyamıyorum
boğuluyorUM ve haykırmalıyım artık! yoksa nefessiz kalırım bilirim.

Yaşantım boyunca birilerini üzmemek adına, kırılmasın, incinmesin yeterki diyerek, benim payıma düşen herşeyi erteledim, ”olsun O mutlu olsun yeter”dedim hep bir başka bahara sakladım ve ben ben olmaktan çıktım sonunda kaybettim kendimi ….

Bugünden yarına neler olur bilmiyorum, ne kalır bana kırıntılardan kestiremiyorum artık.. yaşamak isterken herşeyi..sığdıramadım başkalarına zaman ayırmaktan yaşantıma kendimi..

Yıldızlar çok uzaktı bana, uzanırsam tutamayacağımdan korktum ama sonunda cesaretimi toparlayıp tutmaya çalıştığımda , ellerimi her uzattığımda bin kırıkla geri döndüm….

Ama olsun yinede yalnızlıklarım, ağlamalarım, özlemlerim canımı yakmıyor…