Yüzünü özledim

Sevgiliye Mektuplar / Yüzünü özledim  

_Sarı sıcak, zemheri, boranlarda serinleten, ısıtan, ışıtan, alnı dağ ateşli, kaşları vadi, yanakları, gamzeleri bahar kokan, gözbebeğinin nehirlerinde kaybolduğum sevgili, özledim, insanlar gücünü tanrıdan alırmış, ben; buzdağı gibi berrak, Toroslar kadar aydınlık, volkan gibi sıcak yüzünden alıyorum bu gücü, işte o yüzden özledim, çok özledim…  

_Ela gözlerin öyle yakın, avuç içlerim gibi sıcak ki çocukluğumda komşu bahçelerden aşırdığım tadı buruk Zerdaliyi yerken yaşadığım mutluluğun yansıması o bakışların… Şimdi ve tüm zamanların en güzel bakışıydı o havuz serinliğinde derin, delici, deli, durgun bakışın… O anda beni aşk doğurdun, bana aşk yaşattın, bana aşk öğrettin, sonsuz aşk oldun bana ve sonsuza kadar aşkta bıraktın, aşksızlığımıza her gün ağlayan güzel atlar diyarında…  

_Vurdumduymaz olmadı hiç, tebessümünde, kızgın, hüzünkar, dalgın, neşeli hallerinde hep varsıl bakışlar üretirdin, bense çoktan kaybolurdum varsıllığının yoksul, yoksun, sokak aralarında ve hep gözlerine çıkardı çıkmaz sokaklarım… Claire Forlani, ‘Gölge Oyunu’nda atlara öyle tutkundu ki onlara dokunuşu ile bindiğinde ki mutlu ve hüzün süzülen bakışı, hep uzaklardaydı ama bir gün at sürerken yanındaki demiryolundan geçen trenin camında şair adayı sevgilisini görüp göz göze geldikleri an hem dünya, hem at, hem tren durmuş, uzakları yakın ederek at sırtında yol almışlardı… Tersine idi sanki senaryo, at üzerinde değildim sen uzaklara bakarken, korna çalmamla otobüsü durdurup, sağ yanıma kurmuştun bakışlarının saltanatını güzel atlar diyarına kilometreler kala ve uzaktaki yakınlığımızdan, yanımızdaki yalnızlığımıza sarıldık yüzüm, özlediğim, tapındığım yüzüme dönük…  

_Tütsülerin ardından izliyorum keşfedilmemiş vadilerin güneş görmeyen derinliklerinde serin, sessiz akan ırmakları, kaşlarınca heybetli, heybeti kaşların kadar güzel… İlk ve son platonik sevdam Brooke Shields’in çok sevdiğim kalın kaşlarını kıskandıracak kadar narin, nazik, nadide, nazlı, nakış gibi işlenmiş… Dağ ateşiyle ısıttığın alnına ne zaman elimi, dudağımı değdirsem, içime ılık sular akar, ıssız vadilerin serinliği ile buluşurum… Öpmeye kıyamadığım biçimli, düzgün, dalımsı, dalgalı, defneli, devingen, , doğa üstü burnundu çok sevdiğim, ucundaki minicik çizik gözlerimi burnuna yönlendirdiğimde fark edilse de o trafik kazasında tanrın, seni bana bağışlamıştı küçük ve sevimli çizik ile…  

_Ağzını her açtığında inci dokulu dişlerini, dudaklarını izlerdim, üst dudağının sağ kıvrımının her hareketinde hayret, hayran, haşarı, hazin, heves ve hüzünle… Kulakların, söylediklerini duyduğu için kulak memelerini izler, sağ kulağına baktığımda sol, sol kulağına baktığımda sağ kulağını sever, tekil sevdayı hemen terk ederek ikisini de sonsuz sever, kulak deliğinde gümüşi takılar gözbebeklerimde dans ederken Eylül kokan saçlarına tırmanırdı bakışlarım… Ne zaman dokunsam Eylüllerine, saçlarından yanağına, gamzelerine kayan iki damla gözyaşı olur, yüreğine akmak isterdim sen görmeden, sen duymadan sessiz ve serin...  

_Paris Hilton gibi mirasyedi varisler ve niceleri olmayan yüzleri ile dünyaya tepeden bakarken, edepsiz, şirret, kötü, yüzsüz kadınlara, en azından ruhları biraz güzelleşir diye yüzünü emaneten giydirmeye çalışıyorum ama bir tek saç telin bile yakışmıyor, bir kelimen dahi dudakları ile dişleri arasında kayboluyor, anlamsızlığa dönüşüp yüzsüz kalıyorlar… Aşk bakan, aşk doğuran, aşk yaşatan, aşkta bırakan, sonsuz aşk aşılayan, aşkı her gün yeniden öğreten yüzünü özledim… Bu bir feryattır… Duyuyor musun? Özledim… Yüzünü özledim… Çok özledim.  

Sevgili, yüzünü özledim  

Ellerin, tenin, kokun mu?  

Vakur yanıtlarımı seversin, dinle  

Tül ya da sisler ardından değil  

Aşk adına yemin olsun ki  

Parmaklarından saçlarına varlığını anlatmak en uzun romandır henüz yazılmayan, önsözü yüreğime kazınmış.  

Yüzünü yüreğime, yüreğimi sana bırakıyorum  

Pozantı / Adana – Eylül- 2010