Zaman ayıramıyorlar!

Çok meşgul insanlarız! Aşka, siyasete, futbola zaman ayırıyoruz ancak söz konusu eğitim olunca ne zamanımız ne de paramız oluyor. Görünüşte çok çalışkan görünürüz. Her işimizi zamanında yaparız. Büyüklerimiz demiş ya- ''Bugünün işini yarına bırakma.'' diye, bizde bunu çok güzel uygularız. Her işe zamanımız vardır, çocuklarımız yarının büyükleri için ise zamanımız yoktur. Bir çocuk sevindirmek kadar güzel ne olabilir ki? Kendi çocuğun ayrı yabancı bir çocuk ayrı tabi ki.. Dizilerdeki çocuk karakterleri çok severiz, dizi gereği olanlar yüzünden de yeri gelince acırız, ağlarız onlar için. -Ay bişi oldu! -Öldü ölecek, ay çok yazık! deriz.. Bilmeyiz ki o çocuk o filmden ne kadar para alıyor? Aldığı parayla kaç aile geçinir? Bunları hesaba katmadan acırız, üzülürüz.... Ancak sokakta kağıt toplayan, ailesinin geçimini sağlayan üstü başı yırtık, kir içindeki çocukları görünce de korkar kaçarız... 

Acınacak halde olan bir milletiz.... Bir çocuğun eğitiminin ne kadar önemli olduğunu bilmeyen bir milletiz. Bir çocuğun kendine olan güvenini kaybetmesinin önemini bilmeyen bir milletiz. Ben TEGV'de gönüllüyüm ve çocuklarla o kadar iyi anlaşıyorum ki tahmin edemezsiniz. Çocuklarla anlaşan bir kişi büyüklerle daha rahat iletişim kurabilir. Daha iyi anlaşabilir bana göre. O çocukların sizi gördüğü zaman yanınıza gelip size sarılması, seni çok özledim demeleri bütün sinir, stresinizi alıyor ve başka dünyalara götürüyor.. Belkide bu çocuklar beni ilerde tanımayacaklar ancak şimdi ben nasıl kendilerine ağabeylik yapıyorsam onlarda ilerde kendilerinden sonraki çocuklara ağabeylik, ablalık yapacaklar.. Ve bu böyle sürüp gidecek. Eğitime "CAN" gelecek.. 

Peki ya siz, -"Bugün bir çocuk için ne yaptınız?"