Zenci çocuk eli ve kuzeyde açan çiğdem

Şiirleriyle “kalbimin kuzey kapısı” nı açan Çiğdem Sezer, bu defa :

“Kalbimin Kuzey Kapısı Trabzon”* isimli kitabıyla gönlümün iç kapısını deldi geçti. O kapıdan neler mi girdi kalbime:

çocuklukluğa dokunma aşkı,

doğa aşkı, anadolu aşkı,

anadolunun insanı güzelliğe götüren insan aşkı

insanı kelimelerle bütünleme aşkı,

ak gögsün üstünde namaz kılma hoşgörüsündeki Karadeniz türküleri aşkı,

nalınlarıyla sokağımızdan geçip gidenlerin aşkı,

yüzünü görmediğimiz kayınvalidelerin mezarında onunla gönül birliği kurma aşkı,

uykusuz gecelerde geceyi yırtar gibi devasız kalan insanlar için büyük direnç ve coşkuyla çalışma aşkı,

Kıyı’ların kıyısından yürüme aşkı,

Atatürk Köşkü’nde yaşanan tarihe saygı aşkı,

türbede sarayda tarlada adı bilinmeyen kadınların yurt ve yaşama aşkı,

yolları hep dağlara vuran kadınların mücadele aşkı,

dağ gibi büyük ve çalışkan insanları küçümseyenlerin yanılgılarını tanıma aşkı,

karadağın bakiresi’ne yürüme aşkı ,

anayı arama aşkı,

çelişkilerin içinde ekmek arama aşkı,

hayata dingin bakma aşkı, köklü aşklara sarılma aşkı,

insanı insan yapan değerleri kucaklama aşkı,

göremeyene gösterme , yaşamı hissettirebilme aşkı,

çocuğunu elini bırakıp öğretmenine coşkuyla koşma aşkı

ve daha nice aşklar …

İyi ki Trabzon’un dik yamaçları varmış, iyi ki denizi, iyi ki ince sözü, ince sazı varmış. İyi ki böyle güzel şair yazar ve müzisyenleri, iyi ki uzun ince yolları, hikâyeleri ve o dar yollarda insana can, insana bilme aşkı veren insanlar ve dostlar varmış.

Acaba Fotoğrafçı Nimet’in bir fotoğrafı yokmuş mu? Okuyunca görmek, bakmak istiyor insan.

Ya Maruşka’ya ne demeli? Bağından kopan bir iplik gibi yerlerde sürünen bir yaşam. Bu yaşamın hakkını soran bir Çiğdem Sezer.

Trabzon’un havasını solumadan Çiğdem Sezer’in soluğunu okumalı belki de. Böylece yıkılır bazı önyargılar, değişir yanlış inanışlar. İyileştirmek için yarayı kanatmalı. Öyle yapıyor Sezer; yarayı kanatıyor, ardındaki güzelliği gösteriyor okura.

Kıyılarında denizini seyretmeli Trabzon’un Çiğdem Sezer’le; limanına uğramalı, türkülerini dinlemeli, bakırını kalaylamalı, çocuk düşlerini biriktirip o yüce dağlara da sevgiliyle çıkmalı.

Belki de Sezer’in şiirinde ki o zenci çocuk eli uzanır elinize o zaman, deniz mutlanır.

Değerbilirliğini, sevgilerini, yaşam direncini ve yürekli kalemini kutluyorum Sezer’in.

“Kalbimin Kuzey Kapısı Trabzon”, kent monografisi, Heyamola Yayınları, 2007, İstanbul