Zenginlikteki fakirlik...

Geçenlerde yine bir arkadaşımdan ilginç bir mail geldi. İlişiğinde İngilizce bir öykünün güzel manzaralar, müzik ve kuş sesleri eşliğinde sunumu vardı. Ben de sizin için o öykünün çevirisini yaptım. Toplumlardaki refah düzeyi arttıkça nelerden mahrum kalındığını, yani bir anlamda zenginleşmedeki fakirliği anlatıyor. İşte o öykü: 

“Çok zengin bir baba, oğlunun, fakirliğin ne demek olduğunu öğrenmesini ister. Bu amaçla onu bir köylü ailenin yanında birkaç gün geçirmesi için bırakır. 

Çocuk orada üç gün geçirir. Dönüşte baba oğluna yaşadığı bu değişik ortamı nasıl bulduğunu sorar. Oğlu “iyi” der. Baba bu defa bir şeyler öğrendin mi diye sorar. Oğlu cevap verir: 

- Bizim bir köpeğimiz var onların dört tane. 

- Bizim klorlu havuzumuz var. Onların, içinde her çeşit balığın bulunduğu tertemiz ve berrak bir nehirleri var. 

- Bizim bahçeyi aydınlatmak için kullandığımız elektrik tesisatımız var ama onların gökte yıldızları ve ay ışığı var. 

- Bizim bahçemiz duvarlarla son buluyor. Onların bahçelerinin sınırı yok. Uçsuz bucaksız… 

- Biz yiyeceklerimizi hazır alıyoruz, onlar taze taze pişiriyorlar. 

- Biz müziği CD’lerden dinliyoruz. Onlar müziği bahçeden dinliyorlar. Envai çeşit kuş sesleri durmadan şakıyor. Hatta bazı şarkıları yan komşularından gelen nağmelerden dinliyorlar. 

- Biz mikrodalga fırın kullanıyoruz, onlar yemeklerine lezzet katan odun ateşi kullanıyorlar. 

- Kendimizi korumak için alarm zillerimiz ve sağlam kapılarımız var. Onları dostları ve komşuları koruyor. 

- Biz laptoplara, cep telefonlarına, Tv.ye bağımlıyız. Onlar ise hayata, ufka, göğe, yeşilliğe, hayvanlara ve ailelerine bağımlılar. 

Baba oğlunun çıkardığı bu sonuçlar karşısında çok etkilenir. Son olarak oğlu der ki 

“Teşekkürler baba. Bana bizim ne kadar fakir olduğumuzu anlama fırsatı verdiğin için!...” 

Nasıl ilginç değil mi?