Zeytinkarası yansımalar

Her gül her, gün solar ya,
Sen solma sakın!
Ben solarım konmasam
Dudağının en kırmızı dalına...

Her Gün her gün alışır ya insan ayrılıklara;
Sen alışma sakın.
Her gün özle beni sonra
Özlemesen;
Ben alışamam zeytin karası gözlerini görmemeliklere...

Her Güz her güz dökülür ya yapraklar;
Sen dökülme yollara sakın.
Dökülme yalnızlıktan.
Sonra;
Ben düşerim bir gün o uzak yollara...

Bir gün gelsen sokaklarımda,
Gezdirsen gölgelerini.
Ayak izlerini tekrarlasam aşk ile.
İşleyen volkanın en yüksek çıtası
Düşse derviş kalbimin en tenha yerine...

Gelsen de, şarap olsak bir kadehte
Dökülsek derya deniz ateşten ruhlara.
Kan olup yaşasam,
Sıla olup düşsek gurbetin gözlerine.

Kaç hasat düşer terli kasıklarımızdan,
Kim bilir bu gizli gezegenin ortasına?
Kaç masumiyet zul olur sabahlara dek
Sarı benizli yıldızların kaçışırken ki vakitlere...

Gelsen de tutsan ellerimi,
Tutsan bir karanfili tutar gibi
En nazlı yerinden.
Bu dağlar, bu ovalar
Aşk yorgunu zemherilerde şimdi.
Tutsan da vuslat dursa halaylara..