Zırhlı bir Eylül düşü- Aynalar çok çirkindi

Gözlerimize batan aynalar çok çirkindi
Anılarımızı ezen bir dozda...
Utanç belgesiydi elimize tutuşturulan
Bir kahpelik vardı insanım demekte...

Katledilmiş çok anarşist yollardan gelmiştik
Zamana sığmayan yorgunluklardı bedenlerimiz.
Yaşamayı her düşündüğümüzde, bir düşsüzlük eylemi
Barikatların arkasında kangren soysuz haramilerce.

Sesler kirliydi, giydirilen renksizlikti günlere.
Adlarımız nemli duvarlarda kırık döküktü.
Gövdeleri yoktu vakitlerin, düşlerin de.
Çıplak birer yarımlıktı herşey
Buğulu camların ardından...

Bir sevdiğim vardı sevdiğim; gözleri yoktu.
O zeytinkarası gözleri...
Bir zaman aşk kokulu,
Bir zaman çam kokulu o ormandan saçları da...
Yapraksız bir daldı ömrümüz,
Kara gecelere doğmuş tek yıldızdı ömrümüz
Birbirimizsiz kalakalmıştık
Artık demlenecek kıyılarımız yoktu...

Gözlerimize bakan aynalar kirliydi ve kırıktı.
Bir lığ gibi akıyordu hüzünlerimiz.
Su gibi berrak yüzlerimiz,
Şiir şiir haykıran dillerimiz yoktu.
Firari bir nikotin kokuyordu yasal dudaklarımız.
Aşk yoktu, sevmek dahi yoktu.

Enine boyuna bir derinlik de bakışlarımızda.
Birer trahom mikrobuydu durmadan ürettiğimiz.
Ve artık sıtmalı kumrular gibiydik,
Hummalı zemheri nöbetleri yüklüydü kollarımız...

Güneşi, o kaç dünya yaratan güneşi
Gözlerinin karanlığıyla gölgelemişti netekimler...
Bir metan soluksuzluğu kör kuyularda soluklanır,
Ve halâ afrikaner bir onur sefilliği gezinir ruhlarımızda...