"120" Bu gençlerin kahramanlık hikayesini Vatan için seyredin.

Bu hafta sonu sizlerle ekonomik bir konuyu yazmak yerine ancak dün izleyebildiğim bir filmle ilgili bir yazı yazmak istiyorum. Film 2008 Şubat ayında gösterime girmiş, ismi 120. Yakın tarihlerde ise DVD ve VCD’leri çıktı.

Birinci Dünya Harbi’nin ilk aylarında ülkemizde yaşanan sıkıntıların sadece Van tarafındaki küçücük bir kısmı yansıtılmış filmde. Burada ele alınan konu içerisinde yaşları 12-17 arasında değişen çocukların nasıl bir cesaretle vatan için bir şeyler yapmaya çalıştıkları işlenmiş. Sarıkamış Harbi’nin başladığı günlerde cephede cephanenin tükenmesi üzerine, Van Valisi ellerindeki cephaneyi cepheye göndermeye karar verir. Ancak cephaneyi götürmek için ne bir araç, ne de yeterince asker vardır. Bunu duyan 12-17 yaş arasındaki çocuklar 4-5 günlük yürüme mesafesi olan kilometrelerce yolu, zor kış koşulları içerisinde yürümeyi göze alırlar ve cephaneyi cepheye ulaştırmak için gönüllü olurlar. Önce buna kimse onay vermek istemese de, başka çare kalmamıştır. 120 çocuk seçilir ve yanlarına verilen 3-5 asker verilerek zorlu görev başlar. İşte bu görevi gerçekleştirmeye çalışan 120 çocuğumuzun yaşadığı zorluklar anlatılmış filmde. Görevi gerçekleştirmeyi başarsalar da, geriye dönüşte dağları aşarken yakalandıkları fırtınaya bu küçücük bedenleri dayanamamıştır. Pek çoğu dağda ölürken, geri dönebilenlerin yarısı da tedavi görürken hayatlarını kaybetmişlerdir.

12 yaşındaki evladımızı bir yere gönderirken yaşadığımız endişeleri, özellikle büyük şehirlerde yaşayanlar çok iyi bilir. Bu nedenle, bir anne olarak filmi seyrederken elbetteki çok üzüldüm. Hiçbir anne öksürmesine bile dayanamadığı evladını o yaşlarda böyle bir yolculuğa gönüllü olarak yollamak istemeyecektir. Açıkçası ben olsam, görevi anneler yapsın evlatlarımız kalsın derdim. Pek çok anne de benim gibi düşünecektir eminim. Kurtuluş savaşı sırasında mermi taşıyan kadınlarımız da bunun kanıtı değil mi?

Biz bu filmi 10 yaşında ki oğlumla seyredip seyretmeme konusunda bir tereddüt yaşadık. Sonra eğer izlemeyi başarabilirse üstünde yaşadığı bu vatan için atalarımızın ne fedakarlıklarda bulunduğunu öğrenir diye düşündük. Açıkçası filmi baştan sona izlerken, umduğumdan çok daha duyarlı bir tavır sergiledi.

Filmi izledikten sonra ona şu soruyu sordum :

“Sen böyle bir şeyle karşılaşsan ne yapardım.”

Cevabı şöyleydi :

“Elbetteki ben de giderdim.”

Bu cevap bana yeterli gelmedi ve bir soru daha sordum

“Ama çoğu geri dönemedi çocukların. Bunu bilerek gidermiydin.”

Cevabı takdir edersiniz ki, bir anne olarak beni çok gururlandırdı,

“Elbette giderdim, anne.”

Ne dersiniz, bıraksak şu çocuklarımıza hiçbirşey vermeyen filmleri izletmeyi, onun yerine böylesi değerli yapıtları izletsek. Arada onlara hiçbirşey vermeyen aksiyon filmlerini de seyretsinler ama ne olur yıllar önce bir Türk gencinin ağzından duyduğum şu cümleyi söylecek gençler yetiştirmeyelim. Şakayla karışık bir konuşma arasında

“Sonunda Türkiye sömürge olacak galiba”

sözüne karşılık şaka olarak bile algılayamayacağım şu korkunç cevabı söyleyen gençler…

“Türkiye güçlü bir ülkenin sömürgesi olsa daha iyi. Daha çok paramız olurdu.”

Ne olursunuz, atalarımıza bunları yapmayalım, onlar vatanına değer veren insanlar için yaşadılar bu acıları. Bırakalım gereksiz ayrımlar yaratmayı, tek bir amaç için yani üzerinde yaşadığımız vatan için çalışalım.