"Biz savaştan geliyoruz. Çok isterdik, ama size hediye getiremedik"

Kısacık bir tatil için buraya geldiler, ve kısacık bir zaman dilimi içerisinde nefes alabilecekler. Ne yazık ki sadece iki kişiler, keşke hepsi gelip burda azıcık nefes alabilseler...Ve keşke hepsi kucak dolusu oyuncakla, yiyecekle, ilaçla dönebilseler... Hatta keşke buraya istemeyerek, mızmızlanarak gelseler de, yurtlarına dönmek için can atsalar... Keşke onların topraklarında savaşlar olmasa, arkadaşlarını saçma sapan bir hırs uğruna kaybetmeseler.... Keşke büyüdüklerinde onlar da şu anda savaşanlara benzemeseler... Keşke gelecek nesiller savaştan nefre etse!!! ve keşke bu dilekleri her seferinde dileyip her seferinde de yine savaşlar çıkmazsa!!!!

Büyüyünce duygularımız körleşiyor, hırslarımız kalplerimizi ele geçiriyor ve öldürmek doğal bir olgu oluyor... Genel mutluluk için birileri ölecek, ne önemi var ki?

Irak, Afganistan, Filistin ve Dünya'da savaş olan diğer tüm yerlerde, sanırım Tanrı ordakileri unutmuş olmalı? Yoksa onları sonsuz cennetinde mi mutlu edecek? Bu düşünceyle avutmadık mı birbirimizi yüz yıllardır? Peki giden dönüp bize cenneti anlattı mı, anlatabildi mi? Yüreğimizde sadece kocaman bir umut var, burda yaşayamadığımız mutluluğu orda yaşayabileceğimize dair... Ve burdayken boynumuz bükük hediye getirememenin üzüntüsünü yaşıyoruz...
Onlar bize hediye getiremediler, ama biz onlara barışı hediye edebilecekmiyiz? Dünya barışı istiyormu ki?

Onların boynu bükük, boynu bükük olması gereken onlar değilken...Savaşı çıkaranlar kanlı elleriyle barış çocuklarını bu halde görünce vicdanları sızlar mı? Yoksa kafalarını çevirip görmezden mi gelirler?

Birileri ölecektir, ve bu genelde güçsüz olandır, elden ne gelir ki?
Baksanıza Tanrı bile onları unutmuş görünüyorken büyükler mi düşünecek onların getiremedikleri hediyeleri?
Daha neler....