-Çaresizliğin Resmi-

Fotoğraf çekmek için gittiğim Haydarpaşa Tren İstasyonu’nda rastlıyorum onlara. Önce Remzi Bey yaklaşıyor yanıma. Ben o sırada çocukların fotoğrafını çekiyorum ve Remzi Bey’in bana doğru geldiğini görünce önce tedirgin oluyorum daha sonra samimi ve bir o kadar da acı bir sohbetin ortasında buluyorum kendimi.

‘’Çek çek. Bizi de çek. Şu rezilliği, sefaleti çek.’’ O sırada merakla Remzi Bey’in sözünü kesip; nereden geldiklerini, niçin geldiklerini, memleketlerini, kaç gündür burada yaşadıklarını soruyorum. Ben daha sorularımı tamamlamadan çaresiz adamcağız, başlıyor anlatmaya.

‘’Biz 5 gündür burada kalıyoruz. Evimiz, gidecek bir yerimiz yok; bu konuda belediye bize hiç yardımcı olmuyor. Birkaç kere belediyeye gittim ancak beni kovdular. Çaresizim. Cebimde ekmek alacak para yok. Üç çocukla kaldık dışarıda. Önümüz kış. Hanımla kara kara düşünüyoruz; ne yapacağımızı bilmiyoruz. Elimizden tutan kimse yok. Yetkililer buradan da kovuyorlar bizi.’’ Ses tonundan ne kadar çaresiz olduğu belli olan Remzi Bey, iş vaadiyle başkalarının onları kandırdığını ve İstanbul’a geldiklerini söylüyor. Çocuklarsa o sırada tren raylarında oyun oynuyorlar hiçbir şeyin farkında olmadan; suratlarında gülümsemenin hiç kaybolmadığı bir şekilde. Sonuçta daha çocuk onlar. Üç minik yürek… Çocuk olmanın yükümlülüklerini yerine getiriyorlar; masumca ve umarsızca tren raylarında koşarak. Oyun oynuyor onlar. Yapabildikleri derecede hayatın tadını çıkarıyorlar.

Remzi Bey anlatmaya devam ederken gözüm sürekli çocuklara takılıyor. Düşünüyorum; acaba bu aileye nasıl faydam dokunur diye. Çok istiyorum onlara yardım etmeyi ancak biliyorum ki elimden gelebilecek tek şey; bu çaresiz ailenin haberini yapıp; başkalarının onlardan ve çaresizliklerinden haberdar olmasını ve böylece onlara yardım elini uzatmalarını sağlamak. Umarım çok geç kalmadan birileri bunu yapar.

8 Ağustos 2009

Gökhan Günay