"E sen doktor ol bari"

Yıllar önce, üniversite sınavlarına hazırlanırken tıp fakültesini ne kadar istemeye istemeye tercih ettiğimi hatırlıyorum. Annemler öyle istemişti. Halbuki ben İngilizce okumak istiyordum. Öğretmen filan olmak. Ya da mütercim tercüman. Ne güzel olurdu o zaman hayat. Sen önce yavrunu konservatuvar sınavına sok, piyano bölümünü kazansın ama iş bulamaz diye yollama. Sonra da iş bulması garanti olsun diyerekten tıbba yolla. İyi iş...

Ben tıp fakültesine istemeye istemeye başladım ve yine istemeye istemeye bu yolu tamamladım. Tıbba yeni girenlere, nedense 2. ve 3. sınıftaki abi ve ablalar ' Canım, bak, yol yakınken dönün ' diye öğüt verirler. Nedenini ancak yıllar gectikce anlarsın. O zaman da dönmek icin yol pek yakın diildir artık. Buyur burdan yak.

Nüfus gittikce artıyor. İş bulmak zorlaşıyor. Biliyoruz, farkındayız bunların. Çocuklarımız icin endişe ediyoruz. Onları çok seviyoruz. Bizler kayıp bir kuşağın cocuklarıyız. Bizim kücüklüğümüzde anne babalar nedense hayat gailesi ile pek bi meşguldüler. Çocuklara abur cubur alınmaz, söyledikleri dinlenmezdi. Ateşi çıkınca öksürük şurubu verilir ve havale geçirmesin diye dua edilirdi. Biz bunları yaşadık ve bunun getirdiği eziklik duygusunu çocuklarımızın yaşamaması için onları çok seviyor, onlarla ilgileniyor, her şeyimizi veriyoruz onlara. Hoş, doğrusu da bu bence. Amaaaa iş meslek seçimi konusuna gelinceee.....

İş garantisi diye bişey olduğuna inanmıyorum ben. Dayak yiyen bir doktor olmak, depresyona giren bir doktor olmak  pek  de iş garantisi sayılmaz. Mesleği, ne olursa olsun severek yapmak en güzelidir. İki doktor tanıyorum, üstelik de uzman, 20 yıl calıştıktan sonra evladı ile birlikte üniversite sınavına giren ve ömür boyu doktorluk yapmak istemediğini söyleyen.

İstemeden yapılan meslek sonunda geri teper. Sizi yer bitirir. Hastalandırır. Tıpkı sonunda dayanamayarak depresyon ve anksiyete tanısı alarak 3-5 yıl günde avuc dolusu psikiatri ilacı içerekten ve hepsinin yan etkilerini bir bir yaşayarak  ' İğneyi kendine batır ' sözünü bizzat uygulayan bendeniz gibi. Acil nöbetleri, yorgunluk, vicdani sorumluluklar vs vs... Sevmiyorsanız doktorluk sizi yer bitirir.

 Diyeceğim; canımız ciğerimiz yavrularımız, hepsinin kısmeti ve yolu acık olsun, neyi seviyorlar ise o olsunlar. Zoraki meslek olmasın ne olur. Bırakın kendileri yollarını çizsinler. Yüreklerinin götürdüğü yere gitsinler, anne babalarının ideallerine değil. Onlar güzel ve kıymetli varlıklarımız. Onlar bize geleceğin emanetleri. İyi bakalım onlara. Şu meşhur söz ile bitirmek istiyorum yazımı: İşini severek yap, o zaman başarı ve para kendiliğinden seni bulur. Sevgi ile kalın.