“Rudi”m öldü!

“Doğumla birlikte ölüm süreci başlar” ve o öldü!

“Onun yaşlanarak ölebileceğini düşünemezdim.” demiştim bundan 6 gün önce. Ama o dün gece 9. canını da teslim etti. Rudim öldü!

14 yıllık ev arkadaşım, can yoldaşım öldü. Evimizin yakışıklı erkeği, dert ortağım, oğlum dün gece kucağımda öldü.

Şöyle bir bakıyorum da onunla geçen 14 yıla, koşulsuz olarak hep yanımdaydı. Ben üzgünken teselli etmek istercesine omuzumda, göğsümde yattı, hırladı, uyudu. Ben huysuzken sessizce beni takip etti ve göz önüne çıkmadı. İstediği sadece biraz sevgi ve biraz yemek oldu.

Her zaman koşulsuz olarak sevdi beni. Hep taraflıydı. Hep benim tarafımdaydı. Misafir geldiğinde beni hep kıskandı. Benim sevdiğim biri olduğunu anladığında o da sevdi.

Dert ortağımdı. Günümün nasıl geçtiğini akşamları anlattığım, sorular sorduğumda cevaplar aldığım dostumdu. Başka birilerine kızdığımda bağırdığım, benimle avaz avaza kavga eden arkadaşımdı.

Kazaklarımı ısıtan, tüylerini dökerek düz kumaşlarımı desenlendiren, buzdolabımın bekçisi haylaz oğlumdu. Akşamları kucağımda beraberce televizyon seyrettiğim, kollarımı yalayarak temizleyen tüy yumağımdı.

Yemek yaparken, mutfağın ortasına duran, sofra hazırlandığında sandalyelerden birine tüneyen ve kafasını sofraya uzatan, sandalyeden inmeyi red eden afacanım, canımdı.

Meğer herşeyimmiş! Onu çok özleyeceğim.