"Sevmek en çok kıyamamaktır" başlıklı yazım "anonim" olmuş!

Sevgili dostum Semiramis Kanbak, o güzel sitesi "ŞİİR PARKI" nda bir anneler gününde yayınlamıştı bu yazımı. Her zaman olduğu gibi, hemen öyle içimden geldiği gibi yazıp, acele göndermiştim o da çok beğenmişti. 

Aradan uzun zaman geçti, hiç bir yere kaydetmemişim, siteye girip okumak için Google"a yazı başlığını yazdım, bir de ne göreyim, yüzlerce sitede görünüyor benim yazı, ama sadece bir tek sitede kendi adımı görebildim. Hep "alıntı" olarak geçiyor. 

Hatta çoğu kendi yazısı gibi, yazılan yorumları, iltifatları kabul etmiş, teşekkür etmiş. Güldüm. 

Kendimi kutladım bu yüzden, ne güzel bir şey yapmışım, insanlar beğenmişler, okuyup takdir etmişler, paylaşmışlar. Bundan daha güzel bir şey olabilir mi? 

Orada benim adım olmuş olmamış, o kadar önemli değil zaten, önemli olan birilerinin duygularına hitap edebilmiş olmak. 

Bu gün mutlu oldum bu yüzden, yine dedim ki içimden, Yunus'un dediği gibi; "Ben gelmedim dava için, benim işim sevi için
Dost'un evi gönüllerdir, gönüller yapmağa geldim". 

Bir gönül yapabilip, bir gönüle girebildiysek , bir yüreği yumuşatıp sevgiyle doldurabildiysek ne mutlu bize. İyi ki yazmışım, iyi ki paylaşmışım. Yazar demiş ya; "bir kişinin okyacağını bilsem yine de yazardım". 

Emeli hicran