'Şimdi yağmur da düştü Ankara'ya. Oysa yağmur da hep bir düş dü Ankara'ya.

'Oysa ne güzeldir şimdi, bir pencere önünde yağmuru izleyebilmek. Sokaklar bomboş. Su birikintileriyle dolu şimdi bütün yollar. Yoldan geçen arabaların fışkırttığı su sesleriyle çınlıyor şimdi Ankara'nın kulakları... Hatırlattıkları vardır yağmurun. En çok da, susup içine atıp, ağlayamayanların gözyaşıdır yağmur... Ne olur, bana da ağlamayı öğret yağmur. Ne olur, bana da konuşabilmeyi, anlatabilmeyi öğret Ankara... Keşke Ankara'da olabilseydim şimdi. Damlalarca mektuplar yazabilseydim yağmura, ve çocukluğuma... Çocukken Her yağmur yağdığında Ankara'ya, boş yağ tenekelerini alır, balkona çıkar, yağmur damlalarının o yağ tenekeleri'nin içine damla damla düşüşlerini dinlerdim. Öyle çok güzel bir şarkıydı ki o yağmur damlalarının oluşturduğu zamanlar. İşte o zamanlar, zaman hep gelsin, ama hiç geçmesin isterdim... Belki de, en çok kar yağdığında, ve yağmur yağdığında güzeldi Ankara... Şimdi yağmur da düştü Ankara'ya. Oysa yağmur da hep bir düşdü Ankara'ya. Büyüdükçe hep kırıldı bütün çocukluğum. Büyüdükçe hep paramparça oldu bütün umutlarım. Ne olur, bana çocukluğumu geri ver Ankara. Ne olur, bana umutlarımı geri ver yağmur... Ne olur, bana gülümsemelerimi geri ver zaman. Ne olur, bana çocukça mutluluklarımı geri ver hayat...

//Mehmet Bakır...