17 Ağustos 1999 ve 2009 aradan 10 yıl geçmiş

Aradan tam on yıl geçti. Bizler gibi nice aileler göçtü gitti bu dünyadan. Dualarımız onlar için, sönen ışıklar için kaybolan umutlar ve ayrılıklar için, ölüm için..

Hep beraber yaşadık bu duyguları birçoğumuz bölgesel anlamda birebir yaşadı acıları. Evlerimiz çöktü, duvarlarımız çatladı dayanıksız olanlar üstümüze çöktü bir taşı, tuğlayı oynatamadık yerinden kurtulamadık o derin uykumuzdaki kabuslar çöktü üzerimize.

Tam on yıl geçti üzerinden yaralar hala sarılamadı deprem bölgelerindeki travma için için devam ediyor. Birçok insanın sığındığı geçici konutlar artık meskenleri olmuş çünkü eski durumları kalmamış eskiyen dönüş yok artık onlar için. prefabrik bir yaşam sürüp gitmekte çoğu yerde.. Oysa binlerce TOKİ konutu yapmış devlet güya orta halliler için, hatta ödeme güçlüğü olan düşkünler için vaat edilen yapılar kurulmuş kent merkezlerine ya sonra? Bir taksidini geciktiren kapının önüne konmuş. Deprem on yıl önce bitmemiş hala deprem var bir yerlerde..

Sahilde balık tutmaya giderdik Avcılara hala da gideriz ya ara ara, bakardım öyle inşaat demirli taşlar arasına sıkışmış ezilmiş bebek oyuncaklara bir banyonun mozaiği, bir mutfağın eğik çatalı çarpardı gözüme, olta mı çekerdik çile mi bir Allah bilir.. Empati yapmak için ölmek gerek biraz düşünmek sadece biraz düşünmek bile kahretmeye yeter.

7.2 yetmedi mi diye deccal gibi dolaşan Allah’a dönün diye o acılı günlerde bile dini istismar ede, orduevinde 300 kişi hayatını kaybettiğinde dinsizlerin yuvaları başına yıkıldı diyecek kadar ileri giden yobazlar geldi biran gözümün önüne.

Depremin yapısı, inşaatlar, müteahhitler, önerilen projeler çok konuşuldu bu ülke de her küçük sallantı da birileri hemen televizyonun baş köşelerine oturtturuldular, konuşturuldular ne oldu peki ne değişti. Bugün Avcılarda hala yıkım kararı alınmış fakat mahkemesi süren hayalet binalar boy göstermekte ya diğerleri ne olmuş oto galeri ya da otopark.. Malk mülk sahiplerinden hayatta kalanlar fukara durumuna düşmüş kendi tapulu yerlerinin durumunu takip edecek durumda değiller.

Varsa yoksa belediyelerle mağdurlar arasında mahkemeler sürüp gitmekte. Analım dedik sadece!.. Dedik ama gelin görün ki birgünlüğüne anılıp geçilecek bir olayda değil kime dokunsanız bin ah işitirsiniz.

Bizler belki şuan yazabiliyor konuşabiliyoruz. O zaman söyle diyelim onlarda on yıl önce bizim gibi yazıyor ve paylaşıyorlardı diye bağlayalım bu uçsuz bucaksız konuyu.. Zira her sönen yaşamın ayrı bir hikayesi var..

Biz onlara dua edelim, analım, unutmayalım ve bugün 17 Ağustos 2009 tahmin ediyorum haber bültenlerinde bir nebze olsun yer alır. İzleyelim dinleyelim. Allah’ın verdiği aklı kullanarak sağlam temeller üzerine inşa edelim hem düşüncelerimizi hem de inşaatlarımızı…

Analım onları unutmayalım. Dua okuyalım üzerinde 17 .08. 2009 yazan yan yana dizilmiş mezar taşlarının başında.. Doğumu 01.01.1997- ölümü 17.08.1999 ve daha niceleri yaş yaş yana dizilmiş analar babalar evlatlar mekanınız cennet olsun. Birbirine doyamayanlar, ideallerini tamamlayamayanlar, çocukluğunu gençliğini yaşayamayanlar mekanınız cennet olsun UNUTMADIK SİZLERİ içimizde bir sızı kaptırmışız gidiyoruz işte malum dünya halleri..