2 Temmuz 1993'e....

Devrim Sevimay'ın Serdar Doğan'la....

Haziran'dı, Temmuz ve oysa şimdi Ağustos!...

2 Temmuz 1993 üzerine....Üzerime üzerime geliyor ateş, karanlık ve çoğul ölüm!

Unuttuk mu?

Başka dünyalardayız, dedi ordan bir ses.

Yazamıyorum....

Metin Altıok'u görüyorum elinde kırık bir tahta fırça ile; bütün şiirleri yağıyor üstüme, ıslanıyorum utana utana.

Yağmur mu, yağmur yok ki; hep ateş ve duman ve ölüm!

"Kusura bakma ama bazen çektiğin acının dozunu bilerek senin artırdığını düşünüyorum" demiş psikolog, Serdar Doğan'a. "Çünkü her acı önce çıkar, sonra yatay bir seyir izler ve sonra inişe geçer. Ama sende hep çıkıyor, yataya dahi dönmüyor. Bu kuramda da böyle değil, kitaplarda da böyle yazmaz."

Yaşayan bilir yaşayan, yaşamayan nerden bilsin! Kurammış, kitapmış; sen 2 Temmuz 1993 yangınında olsaydın, o ateşin, o nefretin içinde yaşamak için çırpınanlardan....

Ben orada, o noktada anlayamıyorum bütün yaşananları?! Düşünüyorum, düşüncem alev alıyor, sürekli yanıyorum...boğuluyorum...

Serdar Doğan, diye yazıyorum, gerisini getiremiyorum.

1. Not: Ben buradan, dışarıdan, o yıldan bu yıldan, bak bak, düşün düşün anlayamıyorum; onlar, yitenler, içeriden nasıl anlasınlar, anlaşılmaz!

2. Not: Yok artık, bu kadar kolay ve basit burada ölemeyiz!...Bu toplum bu kadar da .......olamaz!....diye diye diye yandılar, boğuldular ve öldüler; inanmaz son nefesler gözlerde!!!

3. Not:

Bu bu bu
yaşanan şiir dışı
bir şey
şiir kabullenemiyor
hele deneme
roman öykü
yok! hayır!
söndürün şu ateşi
Temmuz'u
rahat bırakın!
o canlara su su
bol bol su verin
hayata.

Ş.Y.