222A için Anıtkabir’deydim

Dün yazmıştım bugün Anıtkabir’de olacağımı (1). Anıtkabir’e çok yakın yerde oturduğum için saat 14’de orada olacak şekilde evden çıktım.

Akdeniz Caddesi tarafındaki kapıya gittiğimde kaldırımda uzun bir kuyruk gördüm. Anıtkabir’e sıkı bir kontrolle aldıkları için bu kuyruk oluşmuştu. Yanımızdan geçen ve kuyruğun sonuna henüz ulaşamamış birisi söylüyordu: “Akşama kadar sürse beklerim”. 222, yani saat 14 kuyruktayken geçti.

Yanımızdan geçen ellerinde bayraklarımız olan Japon turistleri alkışladık, onlar da bize el salladılar. Bizim sesimizi duyurmaya çalıştığımız büyük sorunu biliyorlar mıydı, onu bilemem.

Anıtkabir’e girerken türbanın ateşli savunucularından bir televizyon kanalının kamerası tarafından oldukça yakından uzun süre çekildim. Akşam o televizyona bakmadım bile, görürüm de o ekranda oluğum için canım sıkılır diye.

Anıtkabir’de gördüğüm kalabalık moral vericiydi. Kırmızı beyaz bayraklarımız, Atamızın fotoğrafları, yıllardır yinelenen ve günün anlamına uygun yeni yaratılmış, belki de ilk kez orada söylenmiş sloganlar.

Orada 20 yıl önceki hocalarımı gördüm, onların öğrencisi olduğum gurur duydum. Orada 10 yıl önceki öğrencilerimi gördüm, onların hocası olduğum için gurur duydum.

Aslanlı Yol’dan geri dönerken henüz gelmekte olan kalabalık geç kalmış olmanın telaşındaydı.

Kalabalıktı, 14 Nisan kadar olmasa da... Kalabalıkta umut gördüm, moraller yüksekti. Bu ülkemize kara bulutları getirmeye çalışanların amaçlarına ulaşamayacağına inanmanın umuduydu.

(1) 222a (1-2-2008): http://blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=89564

Ankara, 2 Şubat 2008