35 lik çocuk

Otuz Beş yaşında bir çocuğum ben

Kim okşasa saçımı

Tutar elinden giderim

Nereye diye sormam

Kim öpse beni

Ben de onu öperim

Neresinden bakmam

Kim yaksa canımı

Ağlarım

Şaka mı gerçek mi

Anlamam.

demişim bir zamanlar, yaklaşık 5 sene önce yol yarı olduğunda. Düşünüyorum da sanırım anlatmaya çalıştığım çocuksu ve saf tarafımı bir türlü kaybedemeyişim, bundan duyduğum rahatsızlık hissiymiş. Sahi bundan rahatsız mı olmalı sevinmeli mi? Bana kalsa çocuksu tarafımı koruyabilmek üstünlük bile sayılabilir ama bırakmıyorlar ki tadını yaşasam. İlla büyük, ciddi, gri bir adam olacaksın, olduğundan büyük ve karizmatik görünmek için kasılarak yürüyen, konuşursa havası kaçar diye hiiç konuşmayan, gülünce karizması kaçar diye tebessüm bile etmeyen adamları çok tuhaf ve hastalıklı buluyorum ama onlar hastalıklarını fark etmek yerine beni tuhaf buluyorlar. Daha da tuhafı ben de artık kendimi eksik hissetmeye başladım. Sanki suçluyum çok güldüğüm, konuşkan olduğum, halen kambur yürüdüğüm için.

İçimdeki çocuğu öldürsek hep beraber rahatlayacağız sanki, ama yok öyle yağma, o yaşayacak siz beni gömene kadar. Eğlenmeye devam edecek, bedenime sahip olabilirsiniz ama çocukluğuma asla ulaşamayacaksınız.