364.Gün...

364. gün bugün… Yani 2008’e 2 kala...

Geride kalmış 363 günün kritiğini yaparken birden yazmak geldi içimden. Zaten kaç gündür yazmak istiyorum.. İçimde düşünceler, dilimde kelimeler uçuşup duruyor!

Ne yazacağımı tam olarak bilmeden aldım kalemimi elime… Mutlaka yazacak bir şeyler olmalıydı! Yaşıyorsak şu dünyada, mutlaka söyleyecek bir sözümüz olmalı bence..

2007 neleri getirdi, neleri götürdü diye düşünüyordum da, bana çok şey öğretmiş olduğunu fark ettim. Merak ediyor musunuz? Belki bize ne diyeceksiniz…

Ben merak edenler için anlatayım o zaman…

Öncelikle çok sevmemek gerektiğini öğrendim bu yıl.. En azından kendinden çok sevmemek gerektiğini… Sevdikçe sevilirsin kuramının kesinlikle yanlış olduğunu… Hiçbir şey için beklentiye girmemek gerektiğini... Hayatta hiçbir şeyin baki olmadığını, her zaman bir şeylerin değişebileceğini ve değişen bu durumu bir şekilde kabullenmek gerektiğini yaşayarak öğrendim…

Değişen durumlara o kadar çok etken var ki… Çok güzel vakit geçirdiğinizi sandığınız bir akşam sonrası, birden sabah uyandığınızda o akşamın hiç de güzel geçmediğini fark edersiniz. Bir gece de öyle şeyler yaşamışsınızdır ki, uzun bir düşten uyanmış gibi gözleriniz mahmur, sanki biraz buruk hissedersiniz kendinizi… Düş bitmiştir, tılsımını kaybetmiştir belki, kim bilir… İşte o an bazı gerçekleri de fark edersiniz… Zaman gelip kendinize bile itiraf etmekten korktuğunuz gerçekler…

Sizin kendinizi mutlu zannettiğiniz, aslında hiç mutlu olmadığınız gerçeği… Sadece hayallerdir, aşktır içinizde büyüyen… Beklentilerdir; sevdiğiniz kişiden beklediklerinizdir. Sizin sevdiğiniz kadar sevecek mi? Benim gibi özleyecek mi? Benim verdiğim değer kadar, o da bana değer verecek mi? Belki bir gün…

Ama belkiler ile geçmiyor ömür! Şu 31 yıla sığdırdıklarımı düşünüyorum da bir bir… Ne umdum, ne buldum? Sevdim de; sevildim de gerçi zamanında… Ama her zaman bu duygular karşılıklı olamıyor işte.. Sen seviyorsun, o seni yeterince sevmiyor, biri çıkıp seni seviyor, ama sen yeterince sevmiyorsun… Ne bileyim işte oyle bir şey! İki bilinmeyenli denklem gibi bu işler ya da Nazım Usta’nın dediği gibi;

Seversin dünyayı doludizginama o bunun farkında değildirayrılmak istemezsin dünyadanama o senden ayrılacakyani sen elmayı seviyorsun diyeelmanın da seni sevmesi şart mı?Yani Tahir'i Zühre sevmeseydiyahut hiç sevmeseydiTahir ne kaybederdi Tahirliğinden?

Tahir olmak da ayıp değil Zühre olmak da hattâ sevda yüzünden ölmek de ayıp değil…

Hayat bu! Neleri getirip neleri götüreceği hesaplanamıyor…

Acılarla, mutluluklarla, yaşananlarla olgunlaşıyor insan…

Hüzünlü, üzgün olduğumda bir pencereden dışarı baktığımı hayal ederim.. Odam hafif loş; Dışarısı günlük güneşlik, sıcak…

Acımın şiddetine göre odam karanlık; Dışarısı aydınlık, pırıl pırıl ışıklarla dolu caddeler… Elbet bir gün içimdeki acılar bitecek, yerini yeni sevinçler, yeni umutlar, yeni mutluluklar alacak… Belki de geçmiştekilerden daha büyük bir aşk…

Ama bu acıyı çekmeliyim, bu acıyı yaşamadan yeniden başlayamam. Her son yeni bir başlangıç değil mi zaten?Nokta koyduktan sonra büyük harfle başlamak gibi bir kural işte yaşamak! Noktalar, virgüller, ünlemler de var tabii… Hatta üç nokta ile söylenmemiş sözler var.. Söylenmemiş vedalar var hayatımızda…

Hayat bu! Neler geçmiyor ki, acılar kalıcı olsun! İnsanlar geliyor, geçiyor hayatımızdan… Sonbahar mevsiminde ağaçtan düşen sarı yapraklar gibi ayrılıyorlar hayatımızdan.. En sevdiklerimiz veyahut sevmeye zaman bulamadıklarımız... Babanız… Anneniz..

Keşke aramızda olsa-lar- dediklerimiz…

Hayatımızdaki bir çok şey gibi; bu yazının da sonu olsun istemiyorum.. Bir son paragraf yapmayacağım bu yazıda.. Her şeyin bir sonu var ama bu yazının olmasın! İstemiyorum…

Ben üç noktayla devam ediyorum yazıma!

Nasıl bitirmek isterseniz oyle kalsın…