4+4+4'e neden karşıyız?

Sistem değişikliği olacağına dair ilk haberler geldiğinde sistemin mesleki eğitimi kuvvetlendiren, çocukların yeteneklerini keşfetmeye yönelik  bir sistem olabileceğine dair umutlarım vardı. Velilerimden ilk zamanlarda gelen soruları pozitif bir şekilde yanıtlamaya çalıştım. Fakat ne yazik ki detaylar ortaya çıktıkça bir eğitimci olarak çok mutlu olduğumu söylemeyeceğim.

Öncelikle böyle köklü bir değişikliğin  aynı yıl içinde okulların alt yapısı ve müfredatlar hazır değilken uygulanmaya çalışılmasını anlamak çok güç. Bu yıl biliyorsunuz ki 5,5 yaşındaki çoçuklarla 7 yaşındaki çocuklar aynı sınıfta eğitim görecekler.  Benim en küçük öğrencilerim 11 yaşında.  Gözlemlerime dayanarak söylüyorum, 11 ve 12 yaşındaki çocukların algılamasında bile büyük farklar varken 5,5 ve 7 yaşındaki çocukların aynı hızda algılayabileceğine inanmam  mümkün değil.

Okula başlama yaşının 5.5 yaşa düşürülmesi çok tartışıldı. Bende 7 yaşın daha  uygun olduğunu düşünenlerdenim. Hükümetin çocuklarımız hayata daha erken atılmalı açıklaması beni tatmin etmedi. Velilerimle sürekli diyalog halindeyim. Hiçbir velinin önceliği çocuğunun hayata daha erken atılması değil. Her veli çocuğunun sağlıklı bir eğitim almasını istiyor. İlk okul öğretmenleri de yasadan sonra teker teker istifa ediyorlar. Çoğu öğretmen 5.5 yaşındaki çocukların sıralarında 40 dakika oturabileceğine inanmıyor. Hele ki okul öncesi eğitim almayan çocukları düşünün.

Bazı okulların ortaokul bölümleri açılacak olduğunu duymak da sevindiriciydi. Ben ilkokul 5. sınıftan sonra Anadolu Lisesinde İngilizce eğitim gördüm. Yoğun İngilizce Eğitiminin erken yaşlarda başlaması gerektiğine inanıyorum.  O yüzden Anadolu liselerinin, Robert Kolej, Galatasaray lisesi gibi köklü okullarında ortaokul kısımlarının açılmasını çok isterdim. Yasada sadece İmam Hatip liselerinin ortaokul bölümünün açılacağını duymak hayal kırıklığına sebep oldu. Ülkemizde kolej öğrencileri dışında diğer tüm okullarda  özellikle ilköğretimde İngilizce eğitimi çok çok zayıf. Bu yeni sistemde revize edilmesi gerekenlerin başında dil eğitimi vardı. Ama ne yazik ki bir kez daha ihmal edildi.

Türkiye'de resmi olmayan rakamlara göre (2008) Türkiye'de 6-13 yaş grubunda 10 milyon 398 bin 454 kişi bulunurken bunların 273 bin 634'ü okula gitmiyor. [rakamlarda hatalarım var ise şimdiden çok özür diliyorum. Okula gitmeme oranının büyüklüğü anlatmak için rakam verme gereği duydum.]  Bu  çocuklarımızı okula kazandırmanın yolu ilkokuldan sonra (yeni sisteme göre 9 yaş ) açıköğretime geçişi yasal kılmak mı yoksa maddi desteklerle, büyük kampanyalarla onları okullu yapmak mı ? Bence bu konuyu da uzunca tartışmamız gerekiyordu.

Milli Eğitim Müdürlüğünün sayfasında 4+4+4 ile ilgili soruların cevaplandığı bir dosya var. Benim asıl merak ettiğim mesleki yönlendirme ile ilgili pek az soru yanıtlanmış. Bir de kafama takılan bir başka soru var. Eğitimde, mesleki eğitime yönlendirmeye öncelik vermek 3,5 aylık bir plan mı ? Yıllardır köylere kadar Üniversite açıldı. Madem mesleki eğitim öne çıkarılacaktı okadar üniversite niye açıldı? Eğitimde planlar 10 senelik hatta 20 senelik yapılmalı. Bu kadar birbiriyle çelişen kararlar arka arkaya alınmamalı.

Benim sistemle ilgili genel olarak rahatsızlıklarım bu yönde. Esasen bunların çoğu meslektaşlarımla ortak rahatsızlıklarımız. Umarım tıkanmış kulaklara sesimizi duyurmayı başarırız. 

Sevgiler.