6 bin zeytin ağacı...

Her canlının yaşamaya hakkı vardır. Yaşam hakkı başta gelir. Hele ki aldığımız havanın, oksijenin üreticisinin. Uzun ömrüyle bilinen, yaşamı simgeleyen ''ilk ağaç'' olarak da adlandırılan zeytin ağacı. Bir ağaç bir ağaç demek değildir yalnızca. Gelecektir, umuttur, hayatın kendisidir. Kestiler, altı bin zeytin ağacını gözlerini kırpmadan ve  bir an olsun düşünmeden kestiler. Düşünen insan yapamazdı bunu, düşünseler onlar da yapamazdı.

Biz unutuyoruz her şeyi, unutmak için yaşıyoruz sanki. Ard arda yaşadığımız olumsuzluklardan mıdır nedir unutmaya programlı gbiyiz. Doğa unutmaz. Verdiğinin karşılığını alırsın. Doğa affedicidir, koruyucudur. Bundandır doğa ana denir. Oysa onun sunduğu güzellikleri yok edersen sürekli O da sırt çevirir sana. Şöyle diyordu Sait Faik Son Kuşlar adlı hikayesinde: '' Dünya değişiyor dostlarım. Günün birinde gökyüzünde, güz mevsiminde esmer lekeler göremeyeceksiniz. Günün birinde yol kenarında, toprak anamızın koyu yeşil saçlarını da göremeyeceksiniz. Bizim için değil ama, çocuklar, sizin için kötü olacak. Biz kuşarı ve ağaçları çok gördük. Sizin için kötü olacak.''

Aklım almıyor, yan yana hayal bile edemiyorum o kadar ağacı. İçim acıyor. Onlar hiç bir ağaca bakıp huzur bulmamış mı gölgesinde dinlenmemiş mi? Ey insan ne vahşisin öyle!  Zannediyorsun ki her şey senin çıkarına göre peki hiç mi kork muyorsun gelecek günlerden? Yutkunuyorum. Söz bitiyor yaşamın bittiği yerde. Bir değil, 6 bin ağacın kesildiği yerde kelimeler önemsiz kalıyor.

''onlar ümidin düşmanıdır sevgilim,

akar suyun,

meyve çağında ağacın

serpilip gelişen hayatın düşmanı...''