Aidiyet duygusu

Aidiyet... Öyle önemli ki bu duyguya sahip olabilmek. Kendini bir yere bazen bir kişiye ait hissetmek. En büyük arayışlar, en büyük çelişkiler ait olamamaktan değil mi ? Sığamamaktan değil mi kendi içine bile ? Çocukluğumuzun geçtiği yere ait değilsek nereye sığarız ki ? Çocukluğum memleketimdir. Ve ilk 17 yılım. İlk düşüm, ilk düşüşüm... Hayallerin kurulduğu, hayallerin gerçekleştirilmek üzere çalışıldığı yer. Sokakları denize çıkan şehirlerin umuduyla... Umut ve inatla... Ve bir gün hikaye başka bir şehirde devam etmeye başlar. Hani kaybedince daha güzel gelir ya öyle bir hisle ayrılırsın. Sokakları denize çıkmasa da , memleketin olmasa da... Çocukluğun aittir oraya. İlk orada sallanmışsındır salıncakta, ilk orada başlamışsındır okula, ilk orada ilk orada... Ve son olarak sözlerimi Murathan Mungan'dan alıntı yaparak tamamlayacağım.
“Çocukluk başlı başına bir memlekettir, hatta sılasıdır insanın. Büyüdükçe sıla özlemimiz artar, hayat giderek gurbetleşir. Sanki ne yaşarsak yaşayalım hep gurbetteyizdir. Büyümek, gurbete çıkmaktır.”