Ketum Hayaller

Hüzünlü bir bulut çökmüş hayallerime... O yüzden böyle küs bakıyorlar bana.Kahramanı olduğum hikayeden uğurlamaya çalışmaları da bu yüzden. Sorularıma cevapsız kalışları da... Parolası gülmek olan gözlerim, kaçacak yer arar olmuş kendine. Ne de güzel susuyorlar herkese! Kelimelerim, anılar sokağında unutmuş kifayetini. Ve ellerim, bir kuşun son kanat çırpınışı gibi. Öyle umutsuz, öyle çaresiz...Sorularıma cevap verecek bir ben de yok artık. Her seferinde eli boş kalıyor yüreğimin.

Umut! Sen iyi ki varsın. Sen olmasan kime sığınır ki bu çocuk ruhum? Kim anlar ki suskun kelimelerimi? Kim duyar sessiz çığlıklarımı? Kim kalk, haydi gidiyoruz der bana? 

Zaman! Çok şey öğrettin bana. Öğretiyorsun da... Kimse olmasa da, ben hep yanındayım diyorsun. Ve o an, solmuş çiçeklerime bahar geliyor işte. Tamam diyorum, benim baharım,"umudum". Benim gökyüzüm, mavim, kalbim, ruhum, her şeyim "umudum"...

Koyuyorum kalbimi karşıma, gel anlaşalım diyorum sonra.Yormayacaksın beni, beş karış havada olan aklımı karıştırmayacaksın. Kıracaksan da gürültü etmeden kır beni diyorum.Ya da sev beni, kavga etme benimle. Çünkü sana kendimi anlatacak gücüm de yok, hevesim de...Gel birlikte mutlu olalım, maviyi birlikte sevelim. Gidersek birlikte gidelim, kalırsak birlikte kalalım. Tek başıma kalacak gücüm yok. Sen yalnız bırakma beni olur mu?