Simsiyah Bir Gün Daha

Ocağın 7 sinden beri simsiyah hissediyorum. Siyah giyiniyor, karamsar düşünüyor, hoş sohbette bulunmuyor, her yalnızlığımda sessizce ağlıyorum. Renkler anlamını yitirdi artık. Belki 40 günde yitirmeli. Yaşlı yaşlı dedelerin önüne geçip dönüp yüzlerine bakıp dedeme benzetmek istercesine dikkatle bakıyorum. Sanki bir yerden çıkıp "Şaka yaptım kızım." demesini bekliyorum dedemin. Şu kış gününde üşüyüp üşümediğini düşünürken buluyorum kendimi. Aslında ne kadar da az düşündüğümü fark ediyorum sonrasında dünyadan sonraki alemi.

Bir mazoşist gibi kendimi üzdükçe üzmek nefessiz kalana kadar ağlamak istiyor ve onun yattığı toprakta onun üşüdüğü kadar üşümek....kendimi cezalandırmak isityorum. Dünyevi meselelere dalıp ötelediklerim ya da vazgeçtiklerim için cezalandırmak istiyorum kendimi.

Saat 06.50 de aldığım bir mesajla yıkılan umutlarıma isyan etmek istiyorum."Pınar dedem gitti." ne bu şimdi nereye gitti? iyileşme ümidi varken nereye gidiyordu? Hem ben onu daha görememiş helalliğini alamamışken. ..O saniye artan kalp atışlarımın kulaklarımda bıraktığı yankı ile ne düşünmem gerektiği arasında kalışımı unutmayacağıma eminim. Dakikalarca hangır hngır ağlayıp yetişemeyeceğim cenaze töreni için harekete bile geçememiştim. Çocuğum hasta, yollar kar fırtınalı ve ben yne alışmam gereken çaresizlik ile kalakalmıştım. Yarımdı ya yarım kalmıştı. İnsanoğlu hiçbir zaman tam olamıyordu ki hep yarım kalacaktı da. Dünyada plan yapmaya çok alışmamalı ve değer verdiklerine karşı harekete geçmek için zaman engelini aşmalı idi.

Yine bir sonuca varmıştım işte. Hayat hep birşeyler öğretiyordu daha öğreteceğine de emindim. Ben en azından 40 gün simisiyah ve ömür boyu içimden gönderemeyeğimi bildiğim bir yastayım. Hakkını helal et dedem!