Sizce Neden?

İstanbul, Taksim'de bir canlı bomba patladı ve yine onlarca insan yaralandı. Allah'tan bu sefer ölen olmadı. Televizyonda bu haber okunurken ben odamda eski günlüğümü karıştırıyordum. Tam o sırada arka sayfalarda babamın bana 2005'te yazdığı bir hatıra ilişti gözüme. Aynen şunlar yazıyordu;

Günaydın kızım, günaydın Ahmet, günaydın Şule, günaydın evim, günaydın gökyüzü, günaydın kedi, günaydın bahçedeki ağaç, günaydın bütün dünya. Yaşam bize bir gün daha hediye etti. Güneş ışığını, toprak nimetlerini, gökyüzü havayı, ırmaklar sularını sundu bize. Cömertce. Karşılıksız, ve zaman bize bir ömür verdi ama sınırlı. Yaşam tüketeceğimiz bir miras değil, çocuklardan aldığımız bir emanettir. Her emanet gibi bunada gözümüz gibi bakmalıyız. Ben bu emanete iyi bakamadım. Sana savaşsız, sınırsız, sömürüsüz temiz bir çevre, paylaşmanın, mutluluğun hakim olduğu bir dünya bırakamadım... Özür dilerim. Ama inanki eliden geleni yaptım. Vijdanım rahat. Senin çocuklarına daha iyi bir dünya bırakacağına tüm kalbimle inanıyor ve sana güveniyorum.

ŞABAN ÇELİK 22/10/2005 S- 09-30

Yıl 2011. Ve biz insanlar hala savaşıyorlar. Bundan 100 yıl öncesini anlardım. İnsanlar cahildi. Ama artık günümüzde insan mantığı hangi nedenle olursa olsun savaşmayı kabul etmiyor. Neden savaşıyorlar? Amaçları ne? Eminim amaçlarını bile bilmiyorlar... Sizce neden? Mutluluk ve huzur dururken savaşmayı seçmeleri neden?