Bencilliğe sesleniş!

İnsanları anlamakta zorlanıyorum bazen.

Herkesin her şeyi iyi bir niyetle yapmaya çalıştığını düşünmek istesem de, art niyet aramaktan alıkoyamıyorum kendimi.

Düşüncesizlik mi desem, bencillik mi adlandıramıyorum.

Sabah evden çıktığımda apartman kapısının hemen önünde gördüğüm araba karşısında sinir kat sayımın yükseldiğini hissettim.

Sanırım araç sahibi arabasını eve götürmek istemiş ancak son anda vazgeçmiş. Zira ön tekerleği apartmanın giriş basamaklarında mı, kaldırımdan aşağıda mı algılamak zor.

Hastalansanız,ambulans çağırsanız sedye giremez içeri. O derece yani. Düşüncesizlik diz boyu.

Çift taraflı park edenler de cabası. Yangın mı oldu? Yanınız efendim.

Umurları değil. Kendileri genelde diğer sokakta oturup, arabalarını bir başka sokağa çift taraflı park ettiklerinden problem değil.

Yangın çıkarsa itfaiye girmeyiversin sokağa, kimin umurunda?

Caddeye doğru ilerliyorum sonra.

Sabahın ilk saatlerinde sohbet enerjisi yüksek insanlar kaldırımları işgal etmiş. Geçecek yerin yoksa uç dercesine ters ters bakıyorlar birde müsaade isteyince.

Engelliler için kaldırım kenarlarında bulunan basamaksız geçiş yerleri ise yine araba tekerlerinin ilgi odağı olmuş durumda.

Ki bu en hassas olduğum, çileden çıktığım, kesinlikle olumlu bir niyet arayamadığım davranış.

Velhasıl kelam, bencilliğin en üst boyutlarında olduğumuzu daha sabahın ilk saatlerinde görüyoruz.

“Sen, ben düşünsek ne olur? İnsanların hepsi değişmez” dememek gerek. Çünkü bir kişinin düşüncesi bile topluma bambaşka bir ışık olabiliyor.

Ama bize ne ve size ne derseniz bunlar iyi günlerimiz derim.

Korkarım bir gün evimizin kapısı bile işgal altına alınacak.

İyi günler yakında.