Sallanan köprüden asla geçmem

Köprü selden yıkılınca yerine yayalar için bir köprü yapmışlar. Derme çatma bir köprü, sallanıyor. Beş yaşında inatçı bir çocuk bir türlü karşıya geçmiyor, "Ben sallanan köprüden geçmem" diye ağlıyor. Anne, babaanne, hala ikna etmeye çalışıyorlar. O inatçı çocuk benim. O gün karşıya geçtik mi, geçmedik mi onu unutmuşum. Benden başka hiç kimsede o günden bir iz kalmamış.

1964 yılında İnebolu’da bir sel olmuş. Selde çarşı ile Boyranaltı mahallesini bağlayan tek köprüyü yıkmış. O zamanlar anlatırlardı: "Sel köprüye bir şey yapamazdı ama, suyun söktüğü ağaçlar köprünün ayaklarına takılınca köprü dayanamadı" diye. O gün kamyonlar da denize sürüklenmiş. Ulaşım için acilen halatların üzerinde dizili tahtalardan oluşan bir köprü yapılmış yeni köprü yapılana kadar kullanmak için. (Benim o günden aklımda kalan köprünün halatlarla yapıldığıydı ama konuştuğum başkaları bunun farkında değiller. O günlerin daha erişkin tanıklarının doğru bilgiyi yazmalarını bekliyorum)

Daha sonra halen kullandığımız köprü yapılmış ve bu geçici köprü de kaldırılmış. Sonraki yıllarda İnebolu çayı üzerinde başka köprüler de yapıldı.

Bugün o köprüden geçerken köprünün hemen yanında çayın içindeki yıkık beton parçaları ve selde yıkılan köprünün hala duran ayaklarını görünce İnebolu tarihindeki bu selin benim anılarıma kazınan bölümünü anlatmak istedim.