Aşklar çoğu zaman yalan mıdır?

Yoksa geçici olduğunu anlamadığımız için bittiğinde bile hala yaşamaya çalışıyor olmak mı onları yalan yapmıştır?

Yalnız kalmak korkusuyla yanlış insanları ve dolayısı ile hayatları seçmek, bu sefer de iki kişilik yalnızlıkları mı getirmiştir?

Amacım karamsar yazı yazıp içinizi karartmak değil ama etrafıma özellikle de evli çiftlere bakınca nedense tuhaf bir bezginlik görüyorum.
Acaba birbirine doymak mı sebep?
Çok bir arada olmak mı yorucu bir zaman sonra?
Ama hani “aşk” filan vardı?
Nereye gitti…ya da gitmekte?

Bir arkadaşım bir zamanlar şey demişti “evlilik işleri kümes gibidir…dışarıdakiler içeri girmeye, içeridekiler ise dışarıya çıkmaya çabalar”…bazen öyle galiba.

Aşkın yanıltıcı tarafı hep kalıcı olduğunu düşünmemizde belkide.
Halbuki aşkın zamanla güvenli bir sevgiye dönüşmesini sağlamış olmak…evlilikleri de güçlendiriyor diye düşünüyorum.

Bazen dertleşmeleri sırasında arkadaşlarımın “hakikaten aşık olduğum kadın bu mu? İnanamıyorum kendime ve ona” demek isteyip de lafı çok daha dolambaçlı bir şekilde söylemeleri…düşündürüyor.

Kadın erkek davranışları ve evlilik durumları hakkında en salak yorumları ben rahat rahat yapınca, pek bir keyifli gülmeleri yine söylediklerimde haklılık payının olduğunu mu ispatlamaktadır?…Onu bilemiyorum (!).

Ama en fenası yoğun yalnızlıklardan dolayı en olmayacak insanlara aşık olup bir de üstüne evlenmek olmalı.
Hayatın zindana dönüşmesi durumları...

Böyle evlenmeli-mevlenmeli, aşklı meşkli yazılar yazdığıma bakılırsa benim de evlenmem gelmiş…Ama aşka rağmen değilde aşk ve mutluluk için olmalı…yalnız kalmamak için de değil.