"Susun! Sadece yaptıklarımı izleyin..."

Büyürken küçülmek derler ya; mütevaziliğe, olgunluğa değinirken. Başarılısındır ama takdir etmek bize düşer, eleştirmek de. Sen kendini en iyi gördüğünde sorumlu değildir mantığın yaptıklarından. Çünkü yapan sensen doğrudur, hâşâ tartışılmaz. Sen kibrinde boğulurken kimin haddine sana karışmak ki nasibini muhakkak alacaktır öfkenden. "Susun! Sadece yaptıklarımı izleyin..."

Empati gereği biraz da yapıcı yönünden bakmaya çalışmıyor da değiliz. Öyle bir transatlantiğe kaptanlık yaparken böyle bir olgunluğu taşımak kolay mıdır? Yıpranmadan, yıpratılamadan dimdik ayakta kalabilmek de cabası. Büyük işler yapıyorsan kendinle gurur duymak da hakkın elbet, daha iyisini yapabilmek ve motive olabilmek için. Ama çevrendekilere kulaklarını tıkadığın an risk almışsındır demektir. En başarılı insanlar yanlışlarıyla büyüyenler değil midir. Ben sana yanlışını söylüyorsam; bu, koltuğunda gözüm olduğu anlamına mı gelmeli. Her eleştiri de bir gerçeklik vardır muhakkak, hakaret amaçlı olmadığı sürece. Ve büyüklük odur ki, bu eleştiri parçalarından puzzle bütünlüğüne ulaşabilmek.

Lakin "Ben!"... Takım ruhunu aşılamaya çalışan hangi lider "Ben yaptım!" diyebilir ki ya da "Ben ne dersem o olur!" mantığıyla daha ne kadar yol alabilir. Takım olabilmekse sözkonusu bilinmeli ki hepimiz bir takımız bu hususta.
Aslında işin kötüsü de bu ya; o kaptanların batırdıkları gemide biz de birer yolcuyuz ve yüreğimizdeki başarı umuduyla batıyoruz.