Terkedilmişliğin fotoğrafı

Bugün terkedilmişliğin fotoğrafını çektim. Terkedilmişliğin fotoğrafında eski, ahşap bir sandalye vardı, o sandalyeyi sarmış sarmaşıklar vardı.

Doğduğum evin son sahipleri olan Necati abi ve Nursabah abla iki yıl önce birkaç ay arayla ölmüşlerdi. Büyükbabamın yeğeniydi, köye gittiğimde ziyaret ederdim, hem onları hem de doğduğum evi. Çocukları uzaklarda olmalarına karşın ocağı söndürmemek için zaman zaman gelseler de artık orasının terkedilmiş bir ev olduğunu hepimiz biliyoruz.

İki yıldır, belki de daha uzun zamandır o sandalyeye el sürülmemiş, su varillerinden hiç su alınmamış, su hortumlarına hiç dokunulmamış.

Evlerin terkedildiğinden önce sarmaşıkların haberi oluyor. Sarmaşıkların görevi terkedilmiş evlerin utangaçlığını gizlemektir. Onun için sarıyorlar evlerin her tarafını. Önce yavaş yavaş başlıyorlar, günü geldiğinde hızlanıyorlar. Evin hemen yanındaki Şükrü dedenin ve Raşit dedenin evlerini nasıl sarmışlarsa, benim doğduğum evi de saracaklar. Kırılmış camları kapatacaklar, çürümüş tahtaları saklayacaklar. Birgün ev şaşacak ve kapı açılamayacak, kapıyı da saracaklar. Ev terkedildiğini anladığında yeşil bir perdenin arkasında gizlenmiş olacak. Sonunda direnişi kırılıp, doğa koşullarına yenildiği zaman o yıkıntının üzerinde bir yorgan olarak duracaklar.

Sarmaşıkların sardığı sandalye artık orada yaşanmadığının belirtisi ve terkedilmişliğim ilk habercisi. O sandalyeyi alıp üzerine oturup terkedilmişliği kırmak geçti içimden: Doğal süreci değiştirebileceğimi bilsem yapardım, yapmadım.