Doğanyurt’a denizden gitmiştik karayolu yokken

Halam İnebolu’da kız enstitüsünde okumuş daha sonra Edirne’de biçki-dikiş öğretmeni olmuştu. Bir yıl Ağrı-Eleşkirt’te çalıştıktan sonra İnebolu’ya gelmişti. O yaz evlenmiş ve ilkokul öğretmeni olan eşi Mustafa Abi ile İnebolu’nun Doğanyurt bucağına atanmışlardı. 1970 başlarıydı.

Doğanyurt İnebolu’ya bağlı bir bucaktı, eskiler nahiye derlerdi. Doğanyurt’un eski adı Meset’ti ve yeni adı pek kullanılmazdı. İnebolu’ya bağlıydı ancak o günlere kadar İnebolu’dan oraya belli başlı bir yol yoktu. Yol yapım çalışmaları sürüyordu. (1)

Oraya gitmek için denizyolu tek seçenekti. İki deniz motoru çalışırdı, adları Karatüfek ve Lester’di. Birinin adı sahibinden diğeri de motorun markasından geliyordu. İnebolu’da Doğanyurtlu komşularımız vardı, bizim yaşlarındaki çocukları o iki motor hakkında teknik bilgiler verirlerdi. Birinin güçlü motoru olduğu için daha çabuk vardığını, daha az sallandığını söylerlerdi.

Oraya ilk yolculuğumuzu deniz yolundan yapmıştık. İnebolu Limanında bindiğimiz motoru daha önce halamları yolcu ettiğimiz zamanlarda görmüştüm. Daha önce denizde sandala binmiştim ama motorlu bir deniz aracına ilk binişimdi. Kötü bir havaydı ve dalgalar denizden başka türlü görünüyordu. Deniz tutmasıyla da o gün tanışmıştım. Yolculuğun kaç saat sürdüğünü şimdi anımsamıyorum ama bir türlü bitmediğini de hiç unutmadım. Doğanyurt’taki iskeleye varışım ve inişimle ilgili aklımda birşey kalmamış, o gün deniz yolculuğu çok sarsmış olmalı.

Doğanyurt çok küçük biryerdi, bir ana caddesi vardı. İçinden bir dere akardı. Okula giderken dar bir köprüden geçmiştik. Deniz kıyısında çok geniş kumlu ve çakıllı bir alan vardı.

Daha sonra Doğanyurt yolculuklarımı virajlı ve toprak yoldan yaptım. En son gittiğimde halamın okulunun yıl sonu sergisi vardı. Daha sonra İstanbul’a atandılar ve şimdi emekli oldular, Büyükçekmece Tepecik’te yaşıyorlar.

Doğanyurt doksanlı yıllarda ilçe oldu ve İnebolu’dan ayrıldı. Şimdi İnebolu’dan Doğanyurt’ta sürekli çalışan minibüsleri gördüğümde oraya gitmeyeli çok zaman olduğunu düşünürüm. Yaz günlerinde akşamları güneş batarken baktığım uzak yerlerde Doğanyurt’un olduğunu bilirim.

(1) Bu yazıyı yazarken halama telefon edip, sordum. Orada göreve başladığı yıl henüz yol olmadığını ertesi yıl açıldığını anlattı.