Sevgiliye...

Seni yorgun bir günün akşamında yatağına uzanmış ayak parmaklarına bakarken düşünüyorum. Hani o sesindeki sebebini bilmediğin kederi kimsenin duymasını istemediğin akşamlarda... Loş bir ışık yüzüne vurmuş oluyor... Sen öylesine uzaklaşmış oluyorsun ki hayattan, benden, hatta kendinden... Susuyorum...

Seni masaya ayaklarını uzattmış elindeki kitaba dalmışken düşünüyorum. Kaşların inip kalkıyor... Saati unutuyorsun... Hava kararıyor sen o kör ışıkta hala okumanı sürdürüyorsun... Biri gelip seni uyarana ve ışığı açana kadar...

Seni bir de, sonbahar akşamlarında, şehrin onca gürültüsünün içinden sıyrılıp geldiğin, deniz kıyısında düşünüyorum. Parıldayan yıldızlara bakarken, ayın nasıl böylesine kusursuz olduğuna şaşarken oturup kalıyorsun kıyıya... Ve ben o sırada seni düşünüyor oluyorum...

Seni o koyu gecelerde sokaklarda yürürken düşünüyorum. Geniş adımlarından vazgeçip küçük adımları tercih ettiğin, uzun ağaçların serin gölgelerinde bir başına yaptığın yürüyüşlerde yanında yürüyor oluyorum. Ama sen yalnız olduğunu sanıyorsun... Oysa ben yanında yürüyorum... Bilmiyorsun...

Kendi kendine konuşmalarını görüyorum bir de. O tatlı sesinle, kendi kendine verdiğin tesellilere inanmaktan çoktan vazgeçmişsin.Bunu biliyorum... Oysa ben seni dinliyorum... Ne dediğine aldırmadan, sırf sesindeki o tatlı tınıyı duymayı istediğim için her sözcüğe ayrı bir sevgi duyarak dinliyorum... Ve sen hala kendi kendine konuştuğunu sanıyorsun...

Seni günün her saatinde düşünüyorum... Oysa sen hala yalnızlığın içinde kaybolduğunu sanıyorsun... Bilmiyorsun ben o anda elini tutuyor oluyorum...

Resim: Sir Lawrence Alma-Tadema