Geceydi, Hafiften esen rüzgâr ile gelen serinliğin altında düşünen, yaratan insanlar vardı, kalemlerini oynatan... Ansızın yırtılmış bir kefenin içinden çıkıyorcasına etrafı kaplıyordu tüm ses..
Gece, Coğrafyalarına gizlenmiş kimliksizlikler, tümü aldatılmış ve herhangi bir yarısında yalnız bırakılmış yolun, oysa bir defa sevmekle bir şey olmaz diyorlardı. Ya şimdi, belki de ölümleri..
Kalın puntolarla İşlenmiş Soyağacına, Bu kez yalnızlık fırtınayla beraber usulca yanaşıyor. Pek hazır olmadığımı bildiğim halde, bekliyorum. Karmaşık beklentiler, anlam verilemeyen yalnız..