Yazmak istiyorum diye çıktım yola, Bir yol haritası çizmedim kendime, bir amaç edinmedim, sadece ruhumun yağmurda çiseleyen kısımlarını, görünen bölümlerini silinmesin diye yazıya dökmek istedim. Ruhumun dışına taştığı kadar yazıya döktüm kendimi, konuşamadım dilim lal oldu. Nefes alamadım, çıksaydı; içimdeki nefesin ruhumda silkinişi ve ben bunu yüreğime taşısaydım, kelimelere ruh verip, yazıya dökseydim, kalbimi kuş olup yüreklere uçursaydım, şimdi denizin dibindeki balıklar kadar özgürdüm. Nefesimi çevirip dilimi döndürebildigim kadar, yüreğimden akıtabildiğim, damıtabildiğim kadarıyla yazmaya çalıştım... İçimdeki yazma eylemi hep bir damar bulup çatlamak istedi ama bir türlü kendime akacak bir çağlayan bulup coşkuyla gürleyemedim. Kendime doğru akışım yolunu bulur diye çıktım yola …’ Hepsi bu işte kendimle ilgili söylenegelen…Yolu bilmekle yoldan gitmek arasında fark vardır ‘ dedim ve başladım korkmadan yazmaya ve dedim ki kendi kendime yazmak korkunun en büyük düşmanıdır. Sevgilerimle …yaşam ve mutluluk kokan blog dostlarına içinden geldiği gibi katıksız yazanlara merhaba...