Hastaneye ilk yerleşen bir Kanser hastasının Ablasına Mektubu

Abla,

Evet yeniyim daha ilk günüm burada tuttular elimden getirdiler buraya odan burası dediler sesimi çıkartmadım yerleştim. Ne sürekli gelen hemşireyi tanıyorum nemde bana bakıp yüzünü buruşturan doktorları söyledim ya daha yeniyim abla. Kimse yok yanımda ne bir eş ne bir dost ne de bir begonya. Çok severim begonyayı abla güzel çiçektir getiririm sana da buradan çıkınca.

İlk bir iki günün kalabalık olur dediler abla, gelenin gidenin çok olur benim merak ettiğim ya sonra? Unutulur muyum abla söyle bana unutulur muyum.

Neden hayal edemiyorum abla  yoksa hayal geçirmez mi bu beyaz duvarlar. Sen onlarla çok vakit geçirmişe benziyorsun söyler misin onlara bıraksınlar hayallerimi odama. Benimde canım yanacak mı abla ne yapacaklar burada bana? Nasıl bir yer burası abla hep mi böyle sessiz yoksa bu güne özel bir sessizlik mi bu. Hep mi beyaz duvarlar yoksa sadece bugüne özel bir renk mi bu ve neden üzerime üzerime geliyor bu duvarlar söyler misin abla dursunlar ben daha yeniyim burada ve daha çok kalacağa benziyorum doktorların suratına bakılırsa.

Kusuruma bakma abla sen çok vakit geçirmişe benziyorsun o yüzden soruyorum sana. Peki nasıl bu beyaz duvarların arasında hayat mesela ilkbahar, yaz nasıl burada ağaçların yeşermesini görebiliyor musun kuşların neşesini duyabiliyor musun çiçekleri koklayabiliyor musun burada abla. Sonbahar, kış nasıl tek tek ağaçtan düşerken yapraklar süzülüşünü seyredebiliyor musun havada, seyredebiliyor musun karın nazlı nazlı inişini yere çıkıp da havuçtan burnu kömürden gözleri olan şirin kardan adamlar yapabiliyor musun burada abla.

Ben daha yeniyim ama benziyorum daha uzunca süre kalacağa şu doktorların suratına baksana. Peki geceler nasıl burada abla güzel masallar anlatıyorlar mı uyurken sana, bu beyaz duvarlar aydınlatıyor mu odanı ve en önemlisi tatlı rüyalar var mı burada abla her şeyi anlat bana. Ne hayallerim vardı büyüyecektim ben pilot olacaktım abla, büyüyecektim ben birini sevecektim o da beni sevecekti  mutlu olacaktım abla, büyüyecektim ben ve çocuklarım olacaktı onları sevecektim ne hayallerim vardı be abla büyüyecektim ben.

Hiç boyuma bakmadan ne de çok hayal kurmuşum oysa ki yalnızım şimdi bu soğuk odada bir ben varım tüm sadeliğiyle ben. Söyle o beyaz duvarla hiç değilse bir parçasını bıraksınlar hayallerimin odama, Hep mi karanlık burası gece gündüz belli değil sen çok vakit geçirmişe benziyorsun abla bulamaz mısın bana bir parça ışık muhtacım o ışığa abla.

Burada sadece bir dosyasın tansiyonun ölçüldüğü kanının ölçüldüğü arada bir MR a giden bir dosya. Neden gülmüyor bu hemşireler doktorlar hadi ben hapisim bu odaya, hadi benim hayallerimin girmesine izin vermiyor bu beyaz duvarlar peki onlara ne oluyor abla neden gülmüyorlar? Ben burada daha yeniyim abla anlat bana

Biliyorum üzüyorum seni belki ağlatıyorum ama affet beni abla arada bir geçmişini hatırlamalı insan hatırlamalı ki şükretmeli bu gün ki hayatına. Affet beni abla ben daha yeniyim burada ... Affet beni abla belki bilmiyorum başından geçenleri ama dediğim  gibi çok vakit geçirmişe benziyorsun bu beyaz duvarlarla ne olur affet beni abla...

 Bu mektup Allaha şükür ki hayal ürünüdür... saygılarımla

M. Semih KURU
 29.01.'13              00:52
 KULLAR