Liman Arkası

Yeni değil sana olan tutkum; ta çocukluğumdan severim özgürlüğü yaşatan o heybetli dalgalarını, uğultulu serin rüzgarlarını. Kaya arasında yıllarca yaşam savaşı vererek yaşayan İncir ağacım bile şahitti buna. Bugün, özgür dalgaların onun yokluğunu serse de gözlerime, varlığı şiirimde yaşıyor.

Göze geldi seyrimiz. Sen, seni hatırlayanlarla yaşıyordun. Ben seninle çocuklaşıyordum. Nice seneleri eskittim; işte bu benim incir ağacım diyerek. Bir fırtına söküp almış seni gözlerimden. Bunca sevgimin izlerinden. Şimdi, burda bir incir ağacım vardı demek anılarıma zor gelecek . Özleneceksin.

Liman arkası, en yakın denizimizdi bizim; bir köşesinde yazın kumsal oluşurdu ve biz orda denize girer, piknik yapardık. Kaya aralarındaki keçi kulağı dediğimiz tuzlu, aromalı otu çok seven keçilerimizle Ontemmuz mahallesinden yürüyerek gelir, çocukluk sevinciyle koşar dururduk oralarda. Her nefes almak istediğimde yolumun buraya düşmesi hep o anıların yüzünden. Bugün bile gün batımını izlerken bir bardak çay içmenin tadını başka hiçbir yerde bulamamam da ondan.

Kavuşmayan sevgili uzattığın kolların. Devrik taşların Çocukluğumun cambazlığı, gençliğimin yasak diyarı. Sessizliğinde nice isyanlar birikir ki, o isyanlarda içindekiler engeline kusar, şehir pusar. Senden bakmayanların eksikliğini gizlersin de, sevenlerin bile uzaktan bakar. Liman arkası, akşamların hüzün sofrası. Çay yudumlarında daldığım anılarımın hası.

Dün yine yolum düştü oraya; baktım limandan arka tarafa giden yolda demir kapılar, demir çitler…Hayırdır dedim içimden. inşallah nefes aldığımız bu yere gidişimiz engellenmez. Öyle olursa üzüleceğim kesin. Yediden yetmişe tüm Zonguldaklının sevdiği bir yer çünkü. Çay içerken Zonguldak anılarına dalmak öyle güzel ki orada.

Arkası unutulmuşluk. Görmek zamanına ermemiş. Alın terinde soğumuş kömür izleri. Oku oku bitmiyor hikayesi. Geçmişten geleceği belliymiş; Liman arkasında.