Mutlu musunuz ? ( I )

Halk arasındaki fısıltı gazetesi kültürünün dayattığı bir galatımeşhur vardı ki, bu yanılgıya ne yazık ki akademisyenlerimiz de düşmüştü önceki yıllarda.

Tevatüre göre, Nazım Hikmet, ünlü ressam Abidin Dino’ya ‘Sen mutluluğun resmini yapabilir misin Abidin ? ' demişti ve güya Abidin Dino’ da , o bilindik , 'yatakta koyun koyuna gülümseyen yüzleriyle uyuyan dünya güzeli çocukların olduğu' meşhur tabloyu yapmıştı.

Tevatür diyorum çünkü o bilindik resim Amerikalı bir ressam olan Dianne Dengel'e aitti ve yıllarca onu ünlü ressamımız Abidin Dino’nun eseri sanmıştık.

Sadece biz değil, akademisyenlerimiz de öyle sanmıştı ve ders kitaplarına da bu yanlış bilgiyi koymuşlardı. Bu konuya önceki yıllarda değindiğimden bugün sadece mutluluk konusunda birkaç noktaya vurgu yapmak istiyorum.

Sahiden de mutluluğun resmi var mıdır? Aslında her yerin mutsuzluğun resmiyle dolu olduğu bir ülkede yaşıyoruz yıllardır. Ancak buna rağmen mutluluğu aramaya çalışanlarımızın sayısı da az değil.

Bir kez eline geçirdikten sonra kaybedip bir türlü yakalayamayanların sayısı da…

Yakın bir genç bayan arkadaşım var. Güzel, gösterişli, havalı, alımlıdır. Bakımlıdır. Zekidir, yüksek öğrenimini tamamlamıştır. Yabancı dil bilgisi tarzanca değil, ileri düzeydedir.

Kendisini ifade etmekle ilgili sorunu yoktur ve temsil kabiliyeti yüksektir.

Rothschild ler kadar değil belki ama Türkiye koşullarında ortalamanın üzerinde olacak kadar zengindir de.

Bitmedi.

Evlidir ve eşiyle her evli çiftin yaşayabileceği tuz biber mahiyetindeki standart aksaklıklar dışında ciddi bir sorunu yoktur.

Gözle görülür ya da yaşam kalitesini sarsacak ciddi bir sağlık sorunu da yoktur. Finans sektöründe faaliyet gösteren bir anonim şirkette kariyer basamaklarına tırmanmaya başlamıştır bile…İş ve kariyer sorunu da yoktur yani.

Kendini özgürce ifade edebileceği bir aile ortamında büyüdüğünden, küçük yaştan kalma ve etkisi hâlâ süren çocukluk travmaları da yoktur. İdeolojik ve sosyolojik olarak ömrünün hiçbir döneminde kendisini ötekileştirilmiş ve yabancılaştırılmış da hissetmemiştir.

Ama bu arkadaşım, şayet bizden gizlediği bir sırrı yoksa, -ki bir şey gizlediğini de sanmıyorum- sahip olduğu tüm bunca artı değere ve kitlesel olarak neredeyse mutlu azınlık kümesine dâhil olmasına rağmen, bireysel olarak ne yazık ki mutsuzdur.

Ve hatta kronik mutsuz ya da depresif diyebileceğimiz boyutta bir mutsuzluk yaşadığı anlar da olmaktadır.

Gel gitleri vardır ve modern zamanların insanının yaşadığı mutsuzluk sarmalında nükleotidler gibi bazen yukarıda bazen aşağıda pozisyon almıştır.

Aman canım , şımarıklıktır şımarıklık! ' suizannına kapılabilirsiniz, ancak öyle bir şey olmadığını söyleyebilirim.

O zaman nedir günümüz modern zaman insanını bu kadar mutsuz eden ya da bir türlü mutlu edemeyen şey ?

Bir sonraki yazımızda bu konuyu otopsi masasına yatırmak üzere...

Sabrın sonu ile