Söyleyen Söylediğinden Değil Dinleyen Dinlediğinden Sorumlu

Söyleyeni söylediğinden sorumlu tuttuğumuz zaman musluğu kısıyoruz. Ne söylediğine dikkat edeceksinin anlamı her şeyi söylemeyeceksin değil, ne söylediğini bileceksin ve ortamına göre her şey söylenebilir.

Dinleyeni sorumlu tutalım, o seçsin; böylece söyleyen üzerindeki baskı kalkar, bülbüle ötme diyoruz.

Dinleyenin sorumluluğu derken tabii ki cezai sorumluluktan bahsetmiyoruz, kendine yarayanı alsın. Hani kitap gazete TV sıkılmaya başlayınca atıyoruz ya konuşan için de aynısı olsun, bensem de dinlemesin.

Aslolan zaten almaktır(Yani dinlemek) söyleyen söyledi gitti… Yani bu işin kontrolünü dinleyen yapar. Söyleyen serbest olsun ki her şey konuşulsun. Dahası herkes üslubuna göre konuşsun, beğendiğimizi alalım.

Söyleyeceklerini kısıtlıyor, hareketlerini kısıtlıyor… İnsanın bildiği hiçbir şey ona ters gelmez. En az özgür olduğumuz ortam konuşurken. Oysa tersi olmalı, hayat söz ile başlıyor.

Bazı kimseleri görüyorsunuz her şeyi söylüyorlar. Yukarıdakiler serbest, biz lan desek kaba oluyoruz. Kişinin durumuyla konuşması birbirine uyacak, kendisi kabaysa konuşması da kaba olacak. Aslında kaba diye bir şey yok, bu da bir üslup.

Konuşanlardan sıkılıyorum çünkü kitaptan okur gibi konuşuyorlar… Yani mükemmel, mükemmel konuşma beş para etmez, konuşmanın lezzeti eksikliğindedir. Kişi konuşmasıyla kendini(karakterini) tam olarak yansıtıyorsa o konuşmanın tadına doyum olmaz, isterse kaba konuşsun. Çünkü o konuşmasına kişiliğini de katmıştır, bize hoş gelen de budur.

Söyleyen mutlaka serbest olmalı ki içindeki cevherler dışarı çıksın, konuşmana dikkat et dersen nasıl çıkacak; ben aksine kimse yokmuş gibi hatta biraz kaba bir üslupla konuşulmasından yanayım. Düşünerek konuşmak hiç mantıklı değil.

İşte bütün bunları sağlamak için de söyleyen söylediğinden değil dinleyen dinlediğinden sorumlu olmalı.