Acılara tutunmak!

Kapılarının önüne kömür kamyonu hiç geri geri yanaşmadı onların.
Ne tıslayan fren sesini nede büyük bir gürültüyle kalkan damper tangırtısını hiç bir zaman duyamadılar.
Ama uyku öncesi soğuktan çenelerinin titremesi sohbetlerine hiçbir zaman engel olamadı.

Palavralarında hep doktor, hakim yada fabrikatör olmak vardı çünkü.

Sohbetleri tatlıydı yani, balandıra ballandıra anlatılırdı!

Kızlar ise dantel meraklısıydılar.Boyuna posuna bakmadan ayrı bir mesleğe bürünürdü herbiri.

Hedefler bir bir not edilirdi, ambalaj kağıdından günlüklere.

Zor bir yaşam şekli biçilmişti çelimsiz vucutlara.

Önce küçücük bir ev ve küçücük bahçesinde kendi elleriyle besleyecekleri hayvancıklar olacaktı ki sürekli evden atılma korkuları bitecekti.

O zaman daha ahenkle atacaktı, ritmi değişken yürekleri.

Yaşamın koyu rengi soluk yüzlerine yansıyacaktı.
.......................

Bir zamanki hayallerin etkisi bugün hala zihinlerde.

Şu an içilen yorgunluk kahvelerinin çok şekerlisi bile çok acı.

Höpürdettikçe içim yanmakta.

Duygularımı paylaşmak belki yüzüme yeni bir renk içtiğim kahveme de gerçek tadı verebilir.

Daha küçücükken nasırla tanışan parmaklarım tuşlarda ürkekçe geziniyor.

Yaşanmışlıkların tamamı hafızamda.

Kelimeler parmaklarımın ucuna doğru hızla akıyor...''