Acın yüreğime sabitlendi annem

Yokluğunla bin ölüyor, bir diriliyorum

Her rüzgarda başım önüme düşüyor, savruluyorum

Gözlerimde yaş sensizlikle sınanıyorum

Ve öyle kararıyor ki dünyam kendime el oluyorum annem...

Camdan cama bakıyorum, kapı zilinde hep kulağım

Hangi perdenin arkasından görünecek o güzel yüzün

Bugün ne yemek pişireceksin diyen o tatlı sesin

Dönüp dönüp aranıyorum, gördüğüm herkese seni soruyorum

Kendimden gizlenip, varlığımı sorguluyorum

Ve körebe oynuyorum yorgun hayatla annem...

Sen gideli tencere kaynamıyor mutfağımda

Kesildi çatal-bıçak sesi, hatıralar ağlaşıyor gönül yuvamda

Oturduğun koltuk boş, tabağının üstünde siyah bir peçete

Çay saatin de geldi, yanında yumuşak annem keki

Hadi gel soğutma hem içelim, hem de sohbet edelim

Konusu olsun yarınki yemek, birkaç da günahsız dedikodu...

Sanmaki başımda gök mavi, yıldızlar parlıyor, ay göz kırpıyor geceleri cama

Gözlerim unuttu renkleri, şimşekler, yıldırımlar, kar-kıyamet gece-gündüz

Doğa üstüçırpınışlarla, kanatlanıyor yaralı kuşlar

Senden sonra öylesine kısaldı ki hayatın boyu, anlatacak ne bir öykü

Ne de söyleyecek bir söz kaldı aklımda hüzünden gayrı annem...

Artık kuşlar konmuyor ki balkon demirlerine, seni anlatayım onlara

Kendi dünyasında sararıp düşüyor yapraklar, sormuyor ki dalına, dal ağacına

Erken değil mi bu düşüşler...Çayırla-çimenle, börtü-böcekle, çiçekle değil

Toprakla geldi bu yıl sonbahar, çok ölümler çekti içine mezarlar annem...

Yangınlarla, acılarla yıkanıyor sarı saçlı eylüller, ekimler

Sensizlik küstürdügülüşleri, öldürdüneşeyi

Ve öyle uzun molalar verdi ki sevinçler, gelir mi bir daha ilkbaharlar bilinmez

Belli-belirsiz zamanlarda yokluyorken usu düşler...

Gülüşlerim rayların üzerinde, her tren geçişinde hüzne gebe

Acın hep yüreğimde, güzel yüzün her an gözlerimde

Gideli iki ay oldu, ben kendime yabancı, varlığını sorguluyor aklım

Acın yüreğime sabitlendi annem...Annem...

Nurlar içinde uyu...

Rukiye Çelik

18 Ekim 2021