Ada...

Bir zamanlar bütün duyguların üzerinde yaşadığı bir ada varmış:
Mutluluk, üzüntü, bilgi ve tüm diğerleri. Aşk dahil. Bir gün adanın batmakta olduğu bütün duygulara haber verilmiş. Bunun üzerine tüm duygular , adayı terk etmek için sandallarını hazırlamışlar. Aşk, adada en son kalan duygu olmuş. Çünkü, mümkün olan en son ana kadar beklemek istemiş. Ada nerdeyse battığı zaman, Aşk yardım istemeye karar vermiş. Zenginlik, çok büyük bir tekneyle geçmekteymiş. Aşk, "Zenginlik beni yanına alır mısın?" diye sormuş. Zenginlik, "Hayır , alamam. Teknemde çok fazla altın ve gümüş var, senin için yer yok, " demiş. Aşk çok güzel bir yelkenlinin içindeki Kibirden yardım istemiş. "Kibir, lütfen bana yardım et!" "Sana yardım edemem Aşk sırılsıklamsın ve benim yelkenlimi mahfedebilirsin" diye cevap vermiş Kibir. Üzüntü yakınlardaymış ve yardım istemiş;"Üzüntü , seninle geleyim..." "Off, Aşk, o kadar üzgünüm ki, yalnız kalmaya ihtiyacım var." Mutlulukta Aşk''ın yanından geçmekteymiş ama o kadar mutluymuş ki, Aşk''ın çağrısını duymamış. Aşk , birden bir ses duymuş: "Gel Aşk seni yanıma alacağım..." Bu aşktan daha yaşlıca birisiymiş. Aşk o kadar şanslı ve mutlu hissetmiş ki kendini onu yanına alanın kim olduğunu öğrenmeyi akıl edememiş.
Yeni bir kara parçasına vardıklarında, Aşk''a yardım eden yoluna devam etmiş. Ona ne kadar borçlu olduğunu fark eden Aşk, Bilgi''ye soormuş:

"Bana yardım eden kimdi?"

"O, Zaman''dı, " diye cevap vermiş Bilgi. "Zaman mı? Neden bana yardım etti ki?" diye sormuş Aşk.

Bilgi gülümsemiş: "Çünkü sadece Zaman Aşk''ın ne kadar büyük olduğunu anlayabilir..."