Adaletsizliğin sonu

Acı gözlerdeki perdelerde asılı kalmıştır. Malkara da Yeni Mahallede bir garip evin öyküsü sona ermiştir. Temellerine gözyaşı, ölüm acısı sinmiştir. Yıktırılan bu evde boy boy çoçukların ayak izleri, hüzünleri, öksüzlükleri gizlenmiştir. Hepsi orada kalmıştır. Hiç kimse için değilse bile onlar için yuva olmuştur. Acı sindiği yerde gizli kalır. Hiç yaşanmamış gibi dümdüz edilsede artık, sahipsiz başı boş bir arsada olsa, bu evin öyküsünü oradaki yaşanmışlıklart kimse yok sayamaz. 

Bu hüzünlü bir evin hikayesi. Bu hüzünlü evin yapımında gencecik ölen bir babanın ailesine miras bile bırakamadığı bir evin hikayesinin sonu. Belediye önce satıp, kasaına parasını alıp, sonra yıkan belediye. 34 yıl boyunca tapuları kendilerinin iken vakıfların hiç bir şekilde bir kaydı olmamasına rağmen 3 yıl önce kendilerine tapuyu geçirmeleri ve aileye bilgi vermeden yapılan bütün yanlışlıkların devamı ise evin yıkılması ile komedi ve dram. Şimdi oraya vakıf ne yapacak?Hakkımızı arama çabamız boşuna. Yıkılan ve yok olan ve acıların içinde çığlık atan bu ev bizim evimizdi. En zor zamanlarımızda bize yuva olmuştu. O evin hiç babası olmadı. Her bayram eksikti. Akşamları babalar gelirdi, elleri dolu. Balkondan bakardım buruk. Bina yarımdı. Sahibi ölmüştü. Aşağıdaki dükkanların camları çok sonra takıldı. Yan daire alt daire yıllar sonra yapıldı. 

Zaman acıları azaltmada bazen yetersiz kalıyor. Kangren oldu bu adaletsizlik, bizde acılarımızı sadece çoğalttı. 

Ne sert rüzgarlar kuytulara akan gözyaşlarımızı ve acılarımızı süpürmeye yetmiyor. 

Ne güzelim sokakta bazen valeybol oynardık. Karşıda bakkal Hasanın bakkal dükanı. 

Ne çığlıklar vardır adalet isteyen. Bunları artık görmek zamanı olsun. O yarım sahibinden öksüz kalmış bir evin öyküsünü okudunuz.