Adam

Adam bir fincan çayını alıp çıkmış balkona. Sakal da bırakmış yazar misali ve gözlük takmış. İnanılmayacak bir şekilde de beyaz bir tişört giymiş.

Oysa aynı adam birkaç ay önce birasını alıp çıkardı balkona. Kirli pis bir sakalla otururdu ve gözlük de takmazdı. Her zaman atlet giyerdi.

Ne oldu ise kendine ve çevresine karşı bir saygı gelmiş saygı duyulmaması gereken yaşlı adama. Çevreye verdiği rahatsızlıktan dolayı hiç özür dilemezdi, belki de dileyemezdi düşünemezdi çünkü beyninin büyük bir bölümü alkolün pençesine esir düşmüş durumdaydı ve ölmüş hücrelerin arasından yaşayanları seçemiyordu.

Zavallı kadın haftada bir kocasının bira şişeleriyle indirdiği camları taktırmak zorunda kalırdı. Kim bilir belki de sırf bu utanılması gereken adam yüzünden çıkamazdı çarşıya pazara.

Cahil aklıyla kendine verebildiği tek komut ağlayabilmekti.

Değişme var adamda gözle görülebilir inkâr edilemez bir değişme bu. Her zamanki yerinde her zamanki duruşuyla gözümün önünde elinde ne hiç bitmeyen sigarası ne de ardı arkası kesilmez içkilerinden yok.

Nur mu düştü adama? İmana mı geldi? Utandı mı?

Yaptığı bunca kabalıktan, insansızlıktan, düşüncesizliğinden utandı bence o. Yerinde bir utanma da yaşamış. Kim bilir belki de onu tebrik etmemiz gerekir!