Adı: Cennet'ti

Yaş on yedi yolun başlangıcı sayılır. İlk aşklar, ilk heyecanlar, ilk savaşlar, ilk kaybedişler ve her şeyin ilkidir aslında o yaşlar. Ondört ten başlarsın hayatın boyunca devam eder. Ötekilerin senin derlerinden anlamadığını düşünürsün genellikle. İlklerin verdiği yalnızlık ayırır seni onlardan.

Hüzün dolu bir atlayış, Haliç'in derinliklerine. Önce nefessiz kalmıştır sanırım. Ama kafasındaki ölmenin verdiği o huzur, eminim bütün acılarını yalnızlığı ile birlikte silmiştir belleğinden. O yaşlardayken ben. Korkak olduklarını düşünerek, çok kızardım.

Yıllar geçti ve ben de intihar ettim. Yirmi iki yaşındaydım ve yapmam gereken bir çok şeyi yapmıştım. Askerlik bitmiş, düzenli bir iş bulunmuş, düzenli bir sevgili yapılmış ve evlenmeye karar kılınmıştı. Ama ondokuz mart sabahı gelen bir haberle dünyam başıma yıkılımıştı. Sevdiğim kadını akciğer kanserine teslim etmiştim.
Ölmek için yeterli bir sebep midir bilemem ama ben sadece onbir gün dayana bilmiştim.
Otuz Mart'ı bir Nisan'a bağlayan geceye alkolle başlamış ve altı kutu hapla sona erdirmiştim. Artık yavaş yavaş ayaklarımdan can çekilmeye başlamış vücudum huzur içinde ağırlaşıyordu. Zorla hastaneye götürülmüştüm, oysa benim hayalim onunla tek vücut olduğum yatakta huzurla ölebilmekti. Daha yolda giderken huzurun verdiği mutluluk yüzümden okunuyordu. Hafızamda kalan son anı ''Siz de gülün, Mutlu olarak ölmek istiyorum.'' deyip gözlerimi kapatmıştım. Yaklaşık olarak üç dört saat sonra her yerinde kablolar olan ve sadece bir intihar vakkası olarak bakılan bir adam olarak gözlerimi tekrar açtım.
Rutin konuşmaları duyuyordum son anda yetişilmiş o beş dakikalar. Ben Ölemedim CENNET. Daha sonra da o cesareti tekrar bulamadım kendimde.
Üzerinden sadece bir yıl geçmiş olmasına rağmen okadar çok şey yaşanmış ki.....

Yer: İstanbul, Haliç Köprüsü
Saat: 10:30
İsim: Cennet
Soyad: Bilinmiyor
Sebep: Yalnızlık
Sonuç: Bir genç ÖLDÜ