Adı olmayan ülke...

Adı olmayan ülkede yapayalnız

Yürüyorum yan yana kendimle

Gözyaşım içime akıyor

Benliğim eteklerime yapışıyor

Kör korkak hayaletim yüzüme yansıyor

Gözümde sabrın kederli bakışı

Göğsümden itilmişim, dirsek acısı

Yüreğimde yalnızlık telaşı

Adı olmayan ülkede yapayalnız

Yürüyorum yan yana kendimle

Kendimle yarıştım, değirmentaşına aşkım

Benden bir parça, sırtımda hayat çuvalım

Görev oldu sabah vakitleri, varlığımı bağladı nakitleri

Kapris değirmenlerinde pul oldu varlığım

Gururu bilmeden dönüp durdum şevk içinde

Dönerken karşılaştım kendimle

Adı olmayan ülkede yapayalnız

Yürüyorum yan yana kendimle

Hayat bir görev, hep yeniden uyandım,

Yolun kenarında en iyi ot olmaya çabaladım,

Sevgime aldandım, mutluluğu yakalamaya çalıştım,

Gökkuşağı misali saygım, yalan oldu amacım… 

Yalan dünyada hepten yalanmışım,

Aynı gözden baktım, yanılmışım,

Annem, Sensiz hiç olmamışım,

Ayrıkotu olduğumu geç anladım…

“Kadının adı yok” dedi Asena, inanmadım…

Ne kadın, ne hanım, ben bir insan olamadım…

Görünür olmayı marifet sandım…

Adı olan görünmezler, övünsün yalan dünyada…        

Zehra Ağdaş Ekinci, Mayıs 2009