Affet Madenci Abi

"Her gün olduğu gibi bugün yine üzerime güneş doğdu madenci abi.. Her gün olduğu gibi sıradan, her gün olduğu gibi farkedilmeden, kıymeti bilinmeden. Sen karanlıkla boğuşurken, hayatımda ilk kez güneşi gördüğüm için utandım. Kahvaltı yaptığım için utandım, su içtiğim için utandım. Hayatımda ilk kez güneş ışığını avuçlayıp gözlerine bırakmak istedim. Gözlerimi kapattım ve bu karanlığa ne kadar tahammül edebileceğimi düşündüm. Rahat rahat nefes alabilmenin hesabını nasıl vereceğimi düşündüm sen nefessiz kalırken. Sana hakkıyla dua edemiyor olma düşüncesinin azabı yırtıp geçti ruhumu. Karını düşündüm madenci abi, çocuğunu, anneni, babanı... Sonra başka şeyler getirdim aklıma, tahammül edemedim bu acıyı düşünmeye bile.. 3 gün millet olarak yastayız abi. 3 gün. Sonra 5 gün de dillerde dolanırsın. Sonra arada haberlere çıkarsın, arkandan süren soruşturmanın bilgilerini duyarız. Sonra değiştiririz kanalı abi affet! Oğlunun yetimliği meçhulde büyür, karının gözyaşı meçhulde büyür; annenin acı dolu yüreği, babanın tutulmuş dili meçhulde büyür; biz duymayız. Affet abi... O yüzden şimdi edebildiğim kadar dua ediyorum sana. Hakkını helal et ve bizi cennette karşıla abi..."

Bu mektubu geçen yıl yazmıştım. Ve bu facianın yıldönümünde hatırlıyorum yeniden. Kaç kez hatırladık sizi? Bir yılda kaç kez daha içimiz yandı? Unuttuk abi özür dileriz. Güldük, eğlendik, yedik, içtik... Yine unutacağız herkes gibi, her şey gibi...  Ama birkaç gün önce "Sedye kirlenmesin." diyen madenci abinin yine yine yine çalışırken üzerine kum yığılıp vefat ettiğini okudum haberlerde. Canım yine acıdı. Uyku uyutmadı, nefesimi tıkadı, göz doldurdu, boğazıma bir yumru oldu oturdu haber. Düşünürken bile derin derin nefes aldım, düşünmeye bile dayanamadım toprağın altında kalıp nefessiz, çaresiz kaldığın anı, çığlık atamamanı. Hala da kalbimin ritmini değiştiriyor düşünmek, dudaklarımı titretiyor. Düşünmek bile zor geliyor. Ne denir ki? Bu acıyı hangi cümleler anlatabilir? Size rahmet, kalanlara sabır, bize hidayet, bize akıl, bize dirayet, bize vicdan...