Affetmek

Affetmek özgürlüktür.
Nefreti aşmanın tek yolu koşulsuz affetmektir. Başkalarını affettiğimiz an özgürleşiriz. Affetmek insanın duygusal bilincini derinleştirir. Nefret yaşamdan zevk almamızı, insanların zaten az olan güzel yanlarını görmemizi engeller. Güzelin önünde gözümüzü bağlar. Hiç kimse saf iyi, ya da saf kötü değildir. Gerçeğin kendisi kusurludur zaten.
("Dünyada kusursuz iki insan olasılığı vardır. Biri kesin ölüdür, öbürü de henüz doğmamıştır."Çin Atasözü)

Sırf kötülükleri gösterme bilgiçliğiyle bakmak bir süre sonra şüphe, çöküntü ve umutsuzluk denizinde boğar insanı. Üstelik kendimizdeki her kusuru bağışlar, başkalarına gelince pireyi deve yaparız.

Affetmek için, insanın ruhsal ve zihinsel olarak kendisini hazır hissetmesi gerekir. Çünkü affetmek, ancak bilinçli bir seçim olduğunda insanı huzur banyosunda temizleyebilir. Kimsenin zorlamasıyla, veya rica minnet affetmek mümkün değildir. Öyle laf olsun diye affetmek olmaz. Affetmek, bilinçli bir seçim hazırlığının karar anı olmalıdır.

Koşullu affetme diye bir şey de yoktur; öylesi ancak bir sözleşmedir. Affetmeyi seçtiğinizde kimse size borçlanmayacaktır. Affettiğiniz kişinin sizden özür dilemesini, değişmesini veya istediğiniz gibi olmasını beklemeyin.
Nefret duyduğunuz kişinin uzağınızda veya yakınınızda olması, ya da ölmüş olması sizin affetme karar sürecinizi etkilememelidir; çünkü affettiğiniz acılar gerçekte sizin mülkiyetinizdedir.

Affetmek kolay değildir; hatta çok zordur; bazen insan affetmek yerine ölmeyi bile tercih edecek kadar kinlenebilir. Ancak özgürlüğün kanatlarını açabilmesi için geride affedilecek bir şey kalmamalı. Kin ve öfkenin kafesinde tutsak bir ruhla nereye kadar yaşanır ki… Çoğu insan affetmenin nefret ettiği kişiyi suçsuz ya da haklı bulduğu anlamına geleceğini sanır. Oysa affetmek, geçmişin acıtan anılarının boyunduruğundan kurtulmaktır; bu acıların yaşantımıza kement atıp bizi mutsuzluğa sürüklemesine son vermektir.
Yapılanları zihinsel olarak unutmak elbette ki mümkün değildir; ama zaten....

Affetmek, o kişiyi sevmek değil.
Affetmek, o kişiyle muhabbete durmak değil.
Affetmek, o kişiyi dost bellemek değil.
Affetmek, o kişinin beklentileri doğrultusunda davranmak değil.
Affetmek, o kişiyi haklı bulmak hiç değil; çünkü affetmek pişmanlık değil.
Hele ki affetmek o kişiyi esir almak asla değil...

Affetmek, korku sürgülerini kırıp o kişiye kalbini açmaktır.
Affetmek, intikam ateşine son odunu atmaktır.
Affetmek, kırgınlığın, küskünlüğün, nefretin gözaltından çıkmaktır.
Affetmek, aslında kişinin kendi af fermanını imzalamasıdır.
Affetmenin öbür adı, “duygusal onarımdır”...

İnsanlar başkalarının kusurlarını görmek hususunda keskin gözlere sahip kartallara benzerler. Kendi kusurlarını görmekte ise başını kuma gömen deve kuşuna.
Ey diken arayan kimse! Cennete girsen bile, (bence cehenneme düşse bile), orada senin bu kusurundan büyük diken bulunmaz." (Mevlana)

Bağışlamak güçlülere özgüdür(Mahatma Gandi)

Bağışlamayı yenilgi sananlar kendine güveni zayıf olanlardır; oysa bağışlamak güçlü zaferlerin tacıdır. (MamiDaçka)

Kişi ne kadar bilgeyse, o kadar bağışlayıcı olur. (Konfiçyus)
(Yani kişi ne kadar bağışlayıcıysa, bilgeliğe o kadar yakındır)

Başkalarını azarlar gibi kendini azarla, kendini affeder gibi başkalarını affet (Çin atasözü)

“Kin ve öfke kendimizi kaybederek kaybedemeyeceğimiz tek şeydir.” (Asabiyim filminden)

Kin ve öfke ancak bilge bir bağışlayıcılıkla kaybedilir.

MamiDaçka
***
(yorum-soru)
Affederim ama unutmam. Affetmem demenin başka bir yolu. O atasözleri, affetmenin insanı yüceleştirdiğinden söz ediyor; yüceleşme uğruna beni mutsuz edeni affetmem, affedilenin bana ya da başkasına tekrar acı vermesini engeller mi?
Rumuz: Novelist

(cevap)
Affetmek insan ruhunun yüceleşmesine sadece yardımcı bir faydadır; tek başına işe yaramaz. Zaten affetmedeki amaç da bu değil. Amaç içimizde taşıdığımız bir safrayı boşaltmak. Genelde affa uğrayan çevresine acı saçmaya devam eder. Bu yüzden affeden unutup da boş bulunursa, affedilen tarafından bir kez daha incinebilir. Affetmek içimizde kabaran öc alma duygusuna karşı bir terbiyedir. Bir bakıma kendimizi kendi belamızdan koruyan özgüvendir.
Affetmek, "Affettim, benden korkmana gerek kalmadı; affederken seni tanıdım, benim de senden korkmama gerek kalmadı, (yani, bana verebileceğin acıyı artık tanıyorum)", demenin son hâlidir.
MamiDaçka
****