Ağırıma gidiyor...

Ağırıma gidiyor.

Hayat sevmek kadar güzel değilken hayat devam ediyor diyoruz hüsranla sonuçlanan savaştan yaralılarımızı toplarken.

Ölülerimizi toprağa veriyor, ölüyoruz, tek anılarının iç cebinde sevgiliye yazılan mektuplar olduğunun bilincinde.

Sevinemiyoruz kurtulan yanlarımıza , kurtuluyoruz , umut diyoruz kendimizle oynadığımız oyunun adına.

Unutamıyoruz umutlarımız ellerimizdeyken.

Ganimet için savaşan paralı askerlere benzetiyoruz gözyaşıyla sardığımız ölülerimizin arkasından ağlarken giden sevgiliyi.

Seviyoruz, sevilmiyoruz sevildiğimiz kadar , yakınıyoruz.

Oysa bencilliğimizin güzel bir kanıtıyken bunu bana nasıl yapar gibi meyhane cümleleri bizi unutturacak uğraşlar sarabiliyor yalancı yaralarımızı.

Bilemiyorum, ağırıma gidiyor sanırım yalanı aşka, ayrılığa boyamak.

Ağırıma gidiyor.

Unutamıyorum bir zamanlar taşıdığım ağırlığımı gömdüğüm yeri.

Marketlerdeki acemi müşteriler gibi en alta koyuyorum düşkırıklıklarımı.

Ve en güçlü olmam gereken zamanda hayata sağlam bir aşkla giremiyorum.

Ne yapalım aşk ölümden güzel, hayat sevgiyi besleyeceğini sanıyor.

Oysa sevdiğimde ben hayat akmıyor.

Saçlarımızdaki beyazları saymazsak yaşamak dediğin aşkla sona eriyor, aşk bittiğinde yaşam devam ediyor.

Hüzünlü şiirler yazılıyor, hayata küsülüyor.

Aslında hayat bize merhaba diyor tüm gizemiyle biten bir aşkın ardından.

Bu yüzden acı çekmeyenler hayata yakasından yapışan yürekler oluyor.

Ağrıma gidiyor korkular, kaçışlar, üzerine gidememek birşeylerin.

Her yağmurun arkasından bir gökkuşağı girecekken hayatlarımıza,

ağrıma gidiyor yağmurlu havaların ıslak sevdaları.